In de jaren dat wij elkaar kennen heeft Tom het al vaker gehad over de film Hoemward Bound: The Incredible Journey. Voor hem is dit jeugdsentiment, met tevens een soundtrack die hij dagelijks luistert (Tom: dat klopt!). Voor Cynthia is het een gewoon een kinderfilm. Het duurde dan ook even voordat ze overtuigd was, maar aangezien de film op Disney+ te zien is en zij ook een “samen-kijk” optie hebben was het moment eindelijk daar.

Samenvatting Homeward Bound: The Incredible Journey (1993)

Homeward Bound: The Incredible Journey gaat over drie huisdieren: de hond Chance (met de stem van Michael J. Fox), de hond Shadow (met de stem van Don Ameche) en de poes Sassy (met de stem van Sally Field). Alle drie hebben ze een eigen baasje en karakter. Maar nadat de moeder van het gezin opnieuw is getrouwd, verhuizen ze tijdelijk naar San Fransisco waar geen plek is voor al deze dieren. Ze worden achtergelaten bij een vriendin op een ranch, met het idee dat ze over een aantal weken weer worden opgehaald. Maar in de belevingswereld van de dieren zelf worden ze achtergelaten en zou volgens Schadow zijn baasje Peter in gevaar zijn. Dus gaan ze “Homeward Bound”, oftewel: op naar huis!

De weg terug naar huis is alleen niet simpel. De dieren moeten door het Siera Nevada gebergte om het huis te bereiken. Dit leidt ze langs watervallen, beren, poema’s en nog veel meer gevaren. Gaat het ze lukken om heelhuids terug te keren?

Wat vinden wij van Homeward Bound: The Incredible Journey (1993)?

Tom: Zoals Cynthia zegt in de intro: deze film is voor mij jeugdsentiment. Als ik vroeger bleef slapen bij mijn oma in Amsterdam, dan zette ze altijd deze film aan. Ik kan daarom ook totaal niet objectief zijn over deze film. Vooraf heb ik gezegd tegen Cynthia dat ik alleen maar haar kritiek ga weerleggen, dus: here we go!

Cynthia: Om eerlijk te zijn was ik positief verrast. Natuurlijk is het een kinderfilm, dus kloppen hier en daar een aantal dingen niet. Zoals dat de dieren wel sommige woorden wel verstaan van de mensen, maar andere weer niet. Het duurde me dan ook even voordat ik door had dat zij niet alles verstaan wat de mensen zeggen. Dingen zoals zoals “Stay” verstaan ze dan wel (net als echte honden), en dat een hotdog een hotdog heet, maar hele zinnen begrijpen ze blijkbaar niet.

Tom: Je kritiek is natuurlijk volledig terecht, maar het is en blijft een kinderfilm! De paar pop culture references die ze maken zijn voor de kids om ze eens goed aan het lachen te zetten. Muggenzifter! Of nee… Mierenneuker!

Cynthia:  In eerste instantie stond de film me tegen omdat de dieren eigenlijk een voice-over hebben en niet echt praten. Maar hier was ik eigenlijk vrij snel aan gewend en het maakt het misschien ook wel knapper. We hadden het dan ook tijdens het kijken van de film over hoe ze het precies hadden gedaan (bij de poes in het water ook met een pop), zouden ze ook achteraf nog teksten inspreken op basis van de acties van de dieren? En het zou wel veel takes hebben gekost. Het zo animeren dat het echt lijkt is knap, maar met echte dieren werken is eigenlijk nog veel knapper.

Tom: Dat is inderdaad erg knap. Achteraf hebben we ook nog wat trivia over de film gelezen (vooral omdat Cynthia niet geloofde dat er een ECHTE BEER in de film zat). Er zijn maar liefst 8 verschillende katten gebruikt voor Sassy (!). Soms is het wel heel duidelijk dat ze een andere kat of hond gebruiken, maar dat doet de pret niet af.

Cynthia: Verder ligt de emotie er vaak dik bovenop. Zoals op het moment dat Shadow door het gat valt en vertelt dat ze zonder hem verder moeten gaan. Wellicht was zijn boodschap sterker geweest als hij het inderdaad niet had overleefd.. maar goed, als ik kind een film zou zien waarin de hond echt dood ging zou ik de film niet nog eens kijken. Dus ik snap het wel.

Tom: … jij monster! Maar je wordt emotioneel wel vaak getest tijdens deze film. Eerst Sassy die dood lijkt te gaan, dan Chance die ruzie krijgt met een stekelvarken en natuurlijk ook het emotionele einde met Shadow. Daar kan ik nu als volwassen man nogsteeds wel om janken. Helemaal door de ge-wel-di-ge soundtrack. Als ik de eerste 5 seconden hoor schieten de tranen al in mijn ogen en voelt het alsof ik weer 7 ben en bij mijn oma in bed lig.

Conclusie

Het is zeker een leuke en vermakelijke kinderfilm, zelfs als je hem op oudere leeftijd kijk zonder jeugdsentiment. Maar het blijft natuurlijk leuker om het als kind te kijken.