Boo! HA! Nee, sorry. We wilden je niet laten schrikken, maar goed, Halloween staat voor de deur dus dachten wij: laten we eens iets speciaals doen. En Voilà, hier is het resultaat. Een epische collectie van filmrecensies met een als thema Halloween of horror. Cynthia en Tom hebben de laatste twee weken naar een paar griezelige films gekeken en probeerde een paar korte recensies te schrijven (met de nadruk op probeerde). Oke, oke. Dit wijkt af van de enige regel die wij hebben, namelijk: “Wij zullen alleen recensies schrijven over films die net zijn uitgekomen”. Maar voor speciale dagen en evenementen willen wij hier van afwijken. Dus pak je koffie er bij, stop wat popcorn in je keel en lees wat wij vinden van de films: Ghostbusters II (1989), A Nightmare on Elm Street (2010) en Hereditary (2018).

Ghostbusters II (1989)

De synopsis van Ghostbusters II

Vijf jaar na het verslaan van de demoon Gozer zijn de Ghostbusters uit elkaar vanwege vernietigende rechtszaken aangespannen door de stad New York. Dana Barrett (Sigourney Weaver) heeft een kind overgehouden aan een mislukte relatie en is al snel het slachtoffer van een nieuwe paranormale actie. Haar kind wordt door een bezeten kinderwagentje de straat opgestuurd, maar gelukkig voor Dana wordt het wagentje tegen gehouden. Dit zet haar aan om opzoek te gaan naar de opgeheven Ghostbusters.

Egon Spengler (Harold Ramis) is weer aan de slag gegaan als wetenschappelijk onderzoeker, Raymond Stantz (Dan Aykroyd) heeft zijn eigen winkel waar hij boeken verkoopt over het paranormale en Peter Venkman (Bill Murray) heeft nu zijn eigen paranormale talkshow. Samen pakken ze de proton packs weer op en gaan ze op zoek naar de oorzaak van de bezeten kinderwagen. Het onderzoek leidt ze naar een ondergrondse rivier van mysterieus slijm en een apart schilderij van een 17de eeuwse slechterik. Deze komedie-horror film lijkt in veel facetten een kopie van de eerste film.

Wat vinden wij van deze griezelige film

Laten we beginnen met het feit dat Ghostbusters II erg veel lijkt op de eerste versie. Dana Barrett is wéér de persoon die last heeft van spoken, de stad New York gelooft wéér niet echt in de Ghostbusters en hun praktijken, en het hele verhaal rond het bezeten schilderij van Vigo die een offer nodig heeft doet je ook denken aan Gozer.

Wat het tweede deel van Ghostbusters ook een stuk minder aantrekkelijk maakt is de grote hoeveelheid aan romantiek. Zo zal je merken dat Peter nog gevoelens heeft voor Dana en haar probeert terug te krijgen. Dit had geen probleem geweest als het wat minder tijd in beslag nam, maar helaas gaat een groot gedeelte van de film over de relatie tussen Peter en Dana. Als klap op de vuurpijl krijgen we er ook nog een romantische relatie bij tussen Louis Tully (Rick Moranis) en Janine Melnitz (Annie Potts).

Natuurlijk is niet alles verkeerd aan deze film, want ondanks het niet originele verhaal en de onnodige romantiek doen de acteurs hun werk goed. Vooral Sigourney Weaver laat zien dat ze een goede actrice is. Ghostbusters II zal je niet versteld doen staan met een radicaal nieuw verhaal, maar de acteurs zullen je aandacht lag genoeg vasthouden om de film af te kijken. Nou ja, op Peter MacNicol en Rick Moranis na dan, want wat spelen zij toch irritante karakters.

A Nightmare on Elm Street (2010)

De synopsis van A Nightmare on Elm Street

A Nightmare on Elm Street is een remake van de gelijknamige film uit 1984. De film speelt zich af in hetzelfde dorp als de originele versie waar wij gelijk in het slasher element komen met de moord op Dean Russell (Kellan Lutz). Op de begrafenis ziet vriendin Kris Fowles (Katie Cassidy) een merkwaardige foto van haar en Dean op een leeftijd dat zij elkaar niet hoorde te kennen. Ze gaat op onderzoek uit en begint ook nachtmerries te krijgen over een man genaamd Freddy Krueger (Jackie Earle Haley). Ex-vriend Jesse Braun (Thomas Dekker) stelt haar gerust en blijft bij haar.

Helaas wordt ze dezelfde avond nog vermoordt door Freddy. Jesse vlucht naar Nancy Holbrook (Rooney Mara) om uit te leggen dat hij haar niet heeft vermoordt en over het gevaar van Freddie. Niet veel later wordt Jesse opgepakt door de politie als verdachte en wordt hij in de gevangenis vermoordt door Freddie. Samen met Quentin Smith (Kyle Gallner) gaat Nancy op onderzoek uit en komen ze erachter wat de connectie is tussen alle slachtoffers en Freddy Krueger.

Wat vinden wij van deze griezelige film

Nou moet ik eerlijk toegeven dat ik niet de originele versie van deze film heb gezien. Ik weet dus niet in hoeverre de twee films overeen komen en ik heb ook geen sentimentele gevoelens voor deze film. Misschien dat je dat nodig hebt om deze film te kunnen waarderen, want op zich zelf is deze film maar matig.

De eerste act en deel van de tweede hebben totaal geen verhaal. Als kijker gaan wij van de ene Freddy moord scène naar de volgende. We beginnen met de moord op Dean, dan gaan we door naar de moord op Kris en vervolgens gaan we naar het einde van Jesse. Pas vanaf dat moment begin je eindelijk het gevoel te krijgen dat er een verhaal begint. Nou weet je dat deze film puur gemaakt is voor entertainment, maar de eindeloze moord scènes in het begin zullen je toch even naar je horloge doen kijken.

Dit is jammer, want als het verhaal eenmaal is begonnen, dan is het ook een redelijk interessant verhaal. Nancy en Quentin komen er achter wat de connectie is tussen alle slachtoffers van Freddy Krueger. De film laat je op een gegeven moment ook twijfelen en zelfs meeleven met Freddy. Uiteindelijk wordt deze twijfel weer snel weggenomen, wat jammer is, want het idee dat Freddy ten onrechte is vermoord had het verhaal een extra laag kunnen geven.

Behaald A Nightmare on Elm Street zijn doel? Ben ik bang geweest tijdens de film? Nee, dat ben ik niet. Het idee van een moordenaar die jou in je dromen/nachtmerries vermoordt is gaaf, maar dit wordt eigenlijk niet volledig gebruikt. Iedereen droomt schijnbaar ook over dezelfde plek, wat saai is. Kan Nancy niet dromen over één of ander spookachtig bos? Kan Quentin niet dromen over een half naakte Nancy? Freddy zou toch ook in deze dromen tevoorschijn kunnen komen? Moet het altijd dezelfde droom zijn?

A Nightmare on Elm Street heeft de potentie om veel meer te zijn dat het is. Het verhaal is erg interessant, maar kort en er hadden betere keuzes gemaakt kunnen worden met het verhaal van Freddy. De droom scènes zijn saai en totaal niet eng. Daarnaast is Freddy ook niet eng. De film mist zijn doel dan ook faliekant. Geen aanrader!

Hereditary (2018)

De synopsis van Hereditary

Hereditary (2018) is de eerste film van regisseur Ari Aster, die dit jaar zijn tweede film Midsommar uitbracht.

De film begint bij de begrafenis van de oma van de familie en na deze gebeurtenis is het gezin (waar de gehele film omdraait) in rouw. Iedereen gaat er anders mee om, maar een ding is zeker: het drijft uiteindelijk het gezin uit elkaar. De moeder van het gezin raakt betrokken bij spirituele activiteiten, terwijl de vader het gezin op de rit probeert te krijgen.

Wat vinden wij van deze griezelige film

Na het zien van Midsommar, was ik benieuwd naar Hereditary. Midsommar bleek meer een thriller, die in mijn hoofd bleek spoken, te zijn dan een horror en ik had al gehoord dat Hereditary wel écht eng zou zijn. Laat ik dan ook maar meteen even vertellen dat ik een watje ben en het helemaal niet zo heb op horrorfilms. Maar met Midsommar in mijn achterhoofd waagde ik het erop.

En daar had ik het even mis. Wat een enorm spannende, enge film. Ik heb de film dan ook in twee delen gekeken, met daartussen een nacht vol nachtmerries. Wat maakt het dan zo eng vraag je je af? Bij mij zit het erin dat je in het begin niet weet waar het verhaal heen gaat. Er gebeuren allerlei, onverklaarbare, dingen die je met een onbehaaglijk gevoel achter laten. Het voelt heel naar.

In de tweede helft van de film, zodra de moeder begint met haar spirituele activiteiten komt eigenlijk pas de echte horror. Met een aantal jump scares, enge beelden en wordt de spanning echt opgebouwd. In deze helft begin je ook steeds meer te begrijpen waar het verhaal heen gaat, maar eigenlijk pas bij de allerlaatste scene valt alles op zijn plek. Dat zorgde gelukkig voor een soort van geruststelling (want dan kan ik horrorfilms pas relativeren met “dat gaat mij gelukkig niet overkomen!”).

Daarnaast wil ik ook nog even een compliment geven over de cinematografie. Door het gebruik van deels maquettes en deels echte huizen en plekken voelt het allemaal nog wat mysterieuzer en enger. De link naar de maquettes is hierin het werk van de moeder, en dat is zo slim gecombineerd en naar voren gebracht.

De stijl van Ari Aster komt super goed naar voren, het nare gevoel, de ongemakkelijke scenes, het extremisme. Het eindshot van de zoon in deze film voelde ook zo in lijn met het shot in Midsommar in het berenvel (voor wie de film gezien heeft, weet waar ik het over hebt). Ondanks dat ik zo bang was, dat ik zelfs het einde met mijn handen voor mijn ogen keek weet ik een ding zeker: bij de volgende Ari Aster zit ik weer in de bioscoop! Dan maar een aantal nachtmerries.