Rocko’s Modern Life was een van de shows die ik vroeger als jonge knaap veel keek in de jaren ‘90 en zelfs het begin van de jaren ‘00.  Samen met shows zoals Angry Beavers, Cow & Chicken, Eek! The Cat en Ren & Stimpy kwam ik zo mijn middagen na school door.  Het was dan ook een leuke verassing om na al die tijd te zien dat er nu een Netflix film is over mijn favoriete wallaby Rocko. Het gevolg is dat ik de film heb gekeken en een (veel te lange) recensie heb geschreven die jij hieronder kan lezen.

In de film maken we opnieuw kennis met Rocko. Samen met Heffer en Filburt zweeft hij al 20 jaar rond in een huis in de ruimte (dit was het einde van de 90s serie) waar hun enige vermaak de serie The Fatheads was. Als ze eenmaal landen in hun oude stad O-Town, maken ze kennis met al het moois wat de 21^ste eeuw te bieden heeft. Rocko’s oude buurman Ed Bighead maakt in de tussentijd een kostbare fout bij zijn bedrijf wat de financiële zekerheid van zijn gezin en de hele stad bedreigt. Rocko heeft moeite zich aan te passen aan de nieuwe tijd en probeert Ed te helpen met een oplossing. Rocko wil zijn favoriete serie The Fatheads weer terug op tv krijgen en Ed ziet hier een idee in dat voor veel geld kan zorgen. Hiervoor moeten ze opzoek naar Ed’s zoon Ralph, die jaren geleden is vertrokken voor een zoektocht naar zichzelf. Rocko en zijn vrienden vinden Ralph die nu Fatheads ijsjes verkoopt, en tot iedereens verbazing als Rachel (een transgender vrouw) door het leven gaat. Ze weten Rachel over te halen om de show weer te maken en nemen haar mee terug naar O-Town. De reünie tussen vader en zoon/dochter verloopt niet goed, want Ed kan de verandering niet accepteren. Hij wil Rachel niet meer zien en schrapt het idee van de hernieuwde serie van tafel. No son, no show! Rachel besluit toch om de serie te maken uit liefde voor haar familie. Ed en Rocko zitten die avond samen op het dak en hebben het over hun ongemak met alle veranderingen van de huidige tijd. Ze krijgen bezoek van een magische wolk die verteld dat verandering goed is en neemt Rocko Ed mee om zijn dochter te steunen. Tot grote verassing van Rocko wordt er een nieuw karakter geïntroduceerd in The Fatheads, namelijk een baby. Ed ziet wat Rachel hiermee bedoeld (familie liefde en herinneringen) en accepteert zijn Rachel. Rocko kan de veranderingen niet accepteren en nu zijn laatste herinnering aan de jaren 90 ook al van hem is afgenomen gaat hij door het lint. Ed legt hem uit dat verandering goed is en dat wij niet in het verleden moeten blijven hangen. Dit werkt en alles is goed.

Het duurt even voordat de film eenmaal in actie komt en het verhaal gekickstart wordt. Na ongeveer 20 minuten hebben we pas ons Inciting Moment wanneer Rocko voorstelt om zijn favoriete show The Fatheads opnieuw te maken om zo genoeg geld te verdienen om O-Town en de Bigheads te redden van een financiële ondergang. Voor een normale film van pak en beet 90 minuten is dat een goed punt om het verhaal te versnellen, maar voor een film van maar 45 minuten is het toch een aparte keus.

Dit heeft ook effect gehad op de Rising Action. Door de lange expositie werd dit gedeelte van de film verkort. In slechts een paar minuten gaan we van de expositie, naar de rising action, en vervolgens naar het omslagpunt. De zoektocht naar Ralph had wat langer mogen zijn, want nu kreeg men het gevoel alsof er geen enkele moeite nodig was om hem te vinden.

Misschien verwacht ik te veel van een tekenfilm, maar ook vond ik dat de Denouement iets dieper mocht zijn dan dat hij nu was. Rocko zijn problemen met de veranderingen van de 21^ste eeuw worden namelijk met twee of drie zinnen van Ed Bighead verholpen. Nou weet ik dat het een film is van maar 45 minuten, en dat er niet veel tijd is om uitgebreide dialogen te voeren (het is tenslotte ook een tekenfilm gebaseerd op een cartoon). Toch heb ik het gevoel dat de conclusie beter kon en mocht zijn. Er had wel wat meer heen en weer dialoog mogen zijn tussen Ed, Rachel en Rocko.

Toch pakte de film naar mijn mening goed uit. Net als de serie krijg je door de lenzen van Joe Murray (de schrijver) te zien wat hij vindt van de huidige tijd, en wat de huidige problemen in onze maatschappij zijn. We krijgen energiedrankjes te zien die mensen als een soort van radioactief goedje verminken, maar toch verslaafd aan zijn. We krijgen O-Phones te zien waar om de paar minuten een nieuwe vanuit komt, en mensen blijven toch telkens het nieuwste model kopen. Ook wordt de spot gedreven met de rare voedsel creaties van Food Trucks. Dit is het sociale commentaar wat we gewend zijn van de tv serie, en het is leuk om dat nu te zien in een tijdperk wat ik als volwassen vent meemaak. Voorheen kon ik alleen lachen om de simpele en absurde komedie, en nu krijg ik ook de diepere laag en het sociale commentaar mee.

Een ander veelbesproken (en hedendaags) onderwerp wat wij in de film terugzien is transgender zijn. Ralph verlaat zijn ouderlijk huis om zichzelf te vinden en komt erachter dat hij eigenlijk een vrouw van binnen is: Rachel. Tegenwoordig zijn er al aardig wat films die gebruik maken van progressieve thema’s, en veel van deze films hebben ook stevige kritieken ontvangen van kijkers. Rocko’s Modern Life is hier niet anders in. Veel trouwe fans hebben hun mening kenbaar gemaakt en vinden niet dat dit soort thema’s moeten worden aangesneden in hun favoriete cartoon. Persoonlijk vond ik het niet storend en leidde het niet af van het verhaal. Het paste zelfs perfect in het straatje van verandering (toch een belangrijk thema in deze film).

Verandering is het onderliggende thema van deze film. Rocko heeft moeite om zich aan te passen aan zijn nieuwe omgeving en houdt zich vast aan zijn oude serie The Fatheads om toch niets iets te hebben waarmee hij zich kan identificeren. Dit terwijl zijn vrienden Heffer en Filburt helemaal opgaan in alle veranderingen van de 21^ste eeuw. Uiteindelijk leert Rocko om in het heden te leven en het verleden te koesteren.

Je krijgt ook sterk het gevoel dat Joe Murray met deze film wil zeggen dat er geen Rocko’s Modern Life meer uit gaat komen; dat dit de laatste film is. Wij moeten, net als Rocko en zijn Fatheads, accepteren dat verandering goed is en dat dingen nooit meer zullen zijn zoals ze waren. Koester het verleden en geniet van het heden. Toch een redelijk mooie boodschap voor een korte cartoon film, vind je niet?

Zoals altijd: wat weet ik er nou van? Ik ben gewoon je alledaagse knaap die het leuk vindt om naar films te kijken en zijn mening te geven. Kijk de film zelf en vorm jouw eigen mening!

Mierenneukmomentje: Deze film zit vol met opmerkingen over onze huidige wereld. Zo is er ook een moment waar twee karakters worden uitgenodigd om op een goedkope manier de serie The Fatheads opnieuw te maken. Zij zeggen: “Wij kunnen makkelijk kunst maken met onze computer!” en “Wij kunnen van alles maken op een goedkope en passieloze manier”. Hier reageert Ed Bighead op door te vragen of tekenfilms series niet gemaakt horen te worden door te tekenen met een potlood op papier. Toch een sneer naar hoe tegenwoordig tekenfilm series worden gemaakt. Wat ik zo apart vind aan dit moment is dat de gehele film in teken staat van verandering en dat wij moeten accepteren dat verandering nodig is en ook goed kan zijn. Ach ja!