Recensie Once Upon A Time In Hollywood (2019): ken je voorgeschiedenis (of niet)

Recensie Once Upon A Time In Hollywood Filmmierenneukers

Vandaag is een speciale dag, want jouw twee favoriete film-mieren-neukende recensenten hebben samen de handen in een geslagen om een fabuleuze recensie te schrijven!  Afgelopen vrijdag zijn we met z’n tweeën (Cynthia & Tom) maar eens gaan kijken naar de nieuwste film van Quentin Tarantino: Once Upon A Time In Hollywood. Het werd weer eens tijd voor een nieuwe, want zijn laatste film komt ondertussen alweer uit 2015. Enfin, laten we onze professionele mening maar eens spuwen.

De trouwe lezer van onze blog kent mij (Tom) ondertussen als een ware typefanaat; daarom heb ik besloten om het nu kort te houden. Om het heeeel kort te zeggen: het heeft alles wat je van een Tarantino film verwacht. Ellenlange dialogen en toch ook weer bloederige actiescènes. Je moet ervan houden en dat doe ik zeker. Schijnbaar was een deel van deze ook gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Dit heb ik mij achteraf laten vertellen door mijn co-pro-schrijver Cynthia.

Cynthia: Voordat wij samen naar de film gingen had ik een dilemma. En ik denk dat dat ook meteen mijn eerste “kritiekpunt” is van deze film: ik weet niet zo goed hoe je deze film in moet gaan. Ik wist van het verhaal van Sharon Tate. Daardoor werd ik op het verkeerde been gezet en werd de film extra interessant. Met name achteraf wanneer je er over gaat nadenken hoe hij het leven van Sharon Tate heeft aangepast.

Tom: Het is voor mij vooral de combinatie van een waargebeurd verhaal met de verzonnen karakters en verhaallijnen van Tarantino die deze film achteraf interessant maakt. Je gaat hierdoor toch op onderzoek uit om uit te zoeken wat er nou precies gebeurd is. Ik heb de naam Sharon Tate wel eens voorbij horen komen, maar ik wist niet dat zei is vermoord door leden van de Manson familie. Spoiler alert: in deze film blijft ze leven.

Cynthia: Precies. Maar als ik Tom van te voren over het verhaal van Sharon Tate had verteld, had hij dit ook de hele tijd in zijn achterhoofd gehouden. Dus liet ik hem expres in de onwetendheid (Tom: zo aardig!). Maar als ik nu de film aan iemand moet aanraden weet ik nog steeds niet of ik de voorgeschiedenis nu wél of niet moet vertellen. Een ding is in ieder geval duidelijk: als je de film kijkt zonder voorgeschiedenis moet er dus sowieso iemand zijn die je erna vertelt hoe het in elkaar zit óf je moet zelf geïnteresseerd genoeg zijn in de film om het op te zoeken. Zo niet: dan vind je het waarschijnljik een kutfilm.

Tom: Je moet inderdaad wel vooraf (of minstens achteraf) weten wie Sharon Tate is. Enfin. Als we puur gaan kijken naar elementen zoals verhaallijn en karakterontwikkeling, dan heb ik ook nog wel een puntje van kritiek (voor zover dat mogelijk is, want het kan ook zomaar een professionele keuze zijn geweest van Tarantino). Je volgt in deze film Rick Dalton, Cliff Booth en (in mindere mate) Sharon Tate.

Rick Dalton is een doorgewinterde acteur die aan het einde van zijn loopbaan lijkt te zitten. Tijdens de gehele film veranderd zijn kijk op de wereld, zijn acties en zijn motivatie niet. Rick wil weer een rol van betekenis spelen. Je zou denken dat hij aan het einde misschien zal accepteren dat hij aan het afbouwen is en dat je niet voor eeuwig een ster kan zijn, maar dat doet hij dus niet. Cliff blijft een stuntman zonder werk en Sharon Tate heeft een film gekeken van haarzelf en werd zwanger. Oja, en ze blijft leven. Dat is op zich ontwikkeling. (Kan dit eigenlijk?)

Cynthia: Dat is ook zeker een goed punt. Maar of ik dat erg vond weet ik niet. Het zijn immers eigenlijk maar een aantal dagen die je ziet in zijn leven. Met dan even een half jaartje Italië tussendoor gemonteerd. Wat ik dan weer jammer vond, was dat Italië echt nodig? Want inderdaad: nadat hij terug is, is zijn karakter niet ontwikkeld.
Wat ik daar dan wel weer mooi aan vond is wat het Rick doet, wanneer zijn buren hem ein-de-lijk vragen om langs te komen: hij is zijn tijd dus nog niet voorbij!

Tom: Daar heb je ook gelijk in; we krijgen maar een paar dagen in hun leven te zien in een redelijk kort tijdsbestek, en omdat het een Tarantino film durf ik het ook niet echt aan te stippen. Deze geniale regisseur doordenkt alles dus er zat vast een gedachte achter. Het beste stuk van de film is voor mij de eindscène. Eigenlijk zit je al heel de film te wachten op de welbekende gore van Tarantino, maar je vergeet het gewoon bijna door de karakters van Brad Pitt en Leonardo DiCaprio. Toch komt hij er dan! Bloed, bijtende honden, geweren en messen. TOP.

Cynthia: Ja! Het duurde zolang totdat de gore kwam, dat ik op een gegeven moment aan mezelf begon te twijfelen: “Quentin Tarantino is toch die regisseur met die grove moorden?” Maar toen werd mijn vraag gelukkig beantwoordt: ja, ja en nog eens ja.

Al met al zijn we het er beide over eens dat het een klasse film is. De film heeft alleen, in tegenstelling tot andere Tarantino’s, een handleiding nodig. Want zonder voorgeschiedenis die je ofwel van te voren ofwel erna leert, begrijp je de film niet en is het maar gewoon een kijkje in het leven van Rick Dalton. Ook niet verkeerd. Maar niet wat je verwacht van een Tarantino.