In 2020 kwam de serie High Fidelity uit op Disney+, welke ik een tijdje terug met veel plezier heb gekeken. Maar wij zijn natuurlijk geen seriemierenneukers, maar de filmmierenneukers, en aangezien de serie een remake is van de film uit 2000 besloot ik deze te kijken.

Het verhaal.

Rob (John Cusack) is een gewone, gevoelige, man die een platenzaak runt met twee vrienden. Zijn vriendin Laura (Iben Hjejle) maakt het uit, waardoor hij zijn leven gaat overdenken. Hij gaat zijn top 5 break-up lijstje af en probeert te achterhalen waarom Laura hem heeft verlaten, en of hij haar terug wil én kan krijgen.

Wat vonden we ervan?

Laat ik beginnen met te zeggen dat het misschien geen goed idee was om eerst de serie te kijken en dan de film. De serie is namelijk een stuk sneller (mede dankzij het jaar waarin het is gemaakt), meer van deze tijd (kudo’s aan hoe de serie de karakters heeft omgezet naar deze tijdsgeest) en natuurlijk heeft een serie sowieso meer tijd om karakters uit te werken en een verhaal te bouwen. Ik begon dus ook vrij snel de film te vergelijken met de serie. “Oh ja, nu moet dit komen”, dacht ik dan. Maar dat kwam niet altijd.

Dat gezegd te hebben moet ik dus ook eerlijk bekennen dat ik meer genoten heb van de serie dan de film. Maar zoals ik al zei: we zijn geen seriemierenneukers. Dus laat ik het nu maar even hebben over de film zelf.

De film.

Het is een wat trage film, hij duurt dan ook bijna twee uur wat naar mijn idee makkelijk anderhalf had kunnen zijn. De soort karakters, met name vriend Barry (Jack Black) is erg vermakelijk. De dynamiek tussen de vrienden in de platenzaak had veel meer in beeld mogen komen, om met name de vaart en humor erin te houden.

Daarnaast is het overduidelijk een film uit 2000 waarin mannen de hoofdrol hebben en de vrouw alleen support is. Laatst leerde ik de term: Manic Pixie Dream Girl, wat betekent dat de vrouw in de film alleen een support rol heeft om de man te helpen te ontwikkelen. En dat is hierin duidelijk het geval. Of ik het erg vind? Nah eigenlijk niet. Maar nu ik de serie heb gezien weet ik hoe het óók kan, en dan gaat mijn voorkeur toch wel daarnaar uit.

Het stijltje, waarin Rob tegen de camera praat en zo de vierde muur doorbreekt, geeft een extra kijkje in Rob zijn karakter en laat hem je beter begrijpen. Dit is dan ook een van de beste dingen aan de film (samen met de humor).

En om dan toch (weer) even de vergelijking te maken met de serie: het einde van de serie is beter dan de film. Dit omdat de serie een twist gaf, waarbij het einde van de film nogal voor de hand liggend is en nou ja… saai, onbevredigend en cliché.

Conclusie.

Het is een film, die zeker korter had mogen zijn om de vaart erin te houden, maar wel hier en daar me hardop heeft laten lachen en me ook zeker heeft vermaakt.

Maar als je hem wilt zien raad ik je ten zeerste aan om eerst de film te kijken en dan pas de serie. Want dan ga je bergopwaarts,  in plaats van afwaarts.

Kortom, vermakelijk filmpje. Maar de serie wint (en dat zegt iemand die liever films kijkt dan series).

Mierenneukmomentje.

De karakterontwikkeling van Rob zelf gaat ook erg snel, wat jammer is. Eigenlijk is hij een man met veel issues (relaties kan hij niet aanhouden, hij heeft duidelijkheid nodig van al zijn exen om zichzelf beter te voelen, etc.) Maar dan ineens beseft hij zich wat er mis is gegaan bij Laura en zodra ze weer samen zijn, is het in een split-second dat hij leert dat hij toch geen fantasie-meisjes meer wilt en voor de volle 100% voor haar wilt gaan. Dus ja, Rob heeft een karakter ontwikkeling, maar wel met een treinvaart in een trage film (hoe dan?).