We’re alive! Ja ja, de filmmierenneukers zijn terug. Het is 2020 en de eerste film die wij dit jaar samen hebben gezien is Bombshell (een film uit 2019 notabene!). De film over #metoo, waarin het verhaal van Megyn Kelly (Charlize Theron) en Gretchen Carlson (Nicole Kidman) over Fox News baas Roger Ailes (John Lithgow) vertelt wordt.

Het verhaal.

Megyn Kelly en Gretchen Carlson werken beiden bij Fox News als presentatrice. Megyn Kelly is een van de grootste en erg conversatief. Gretchen Carlson wàs een van de grootste, maar is verplaatst naar een minder gunstig tijdstip met een minder sprankelende show. En dat kwam omdat ze niet meeging in de manier van werken van Roger Ailes, oftewel seksuele aanranding. Dus Carlson besluit op te staan en van zich te laten horen. Ze gaat Roger persoonlijk aanklagen. In de tussentijd zien we ook Kayla Pospisil (Margot Robbie) die als groentje bij Fox News werkt en maar al te ambitieus is. Maar een hogere positie krijg je “natuurlijk” niet zomaar…

Wat vinden wij?

Cynthia: Eigenlijk is het verhaal ook meteen het punt waardoor ik teleurgesteld de bioscoopzaal uitkwam. De trailer, die regelmatig voorbij kwam in de Pathé, gaf mij het idee dat de film echt een climax zou hebben. Dat ze oorlog gingen voeren met Fox News, dat alle vrouwen op zouden staan en we Fox News met een klap ten onder zouden zien gaan. Maar helaas, die oorlog viel tegen.

Tom: De trailer geeft je inderdaad een heel ander gevoel en beeld van de film. Na de trailer gezien te hebben krijg je toch een beetje het gevoel alsof dit een film met sterke vrouwen is, maar toch ook met een wat komische toon. Het is vooral het lied van Billie Eillish dat over de trailer wordt gedraaid waardoor het een heel ander beeld schept. De film zelf is vele malen serieuzer en totaal niet komisch; iets wat overigens ook totaal niet anders had kunnen zijn aangezien de film over een zeer serieus topic gaat.

Cynthia: Daarnaast was het verhaal ook verwarrend. Het begint met een gehele verhaallijn over de electie van 2016 en Trump. Megyn spreekt hem, op TV, aan op zijn gedrag met betrekking tot vrouwen. In het begin kon ik de link dus wel begrijpen. Totdat we ineens een jaar vooruit skippen, ze genoegen neemt met een “oeps” van Trump en we doorgaan naar Gretchen. Waarvan je denkt, huh is dit nu een jaar verder? Wat heeft ze in dit jaar gedaan? Net als met Kayla, gaat ze “pas” een jaar later Roger zijn kantoor in om haar loyaliteit te bewijzen? Ze zit nog steeds op dezelfde plek en functie. Is er niks gebeurd in dat jaar?

Tom: De tijdstap van één jaar werd inderdaad heel apart duidelijk gemaakt. Ook is het begin van de film inderdaad wat rommelig. We krijgen drie verschillende verhalenlijnen waarvan die van Megyn Kelly uiteindelijk nog vrij onnodig lijkt voor de plot van de film. Had je het gedeelte met Trump en verkiezingen er uit gelaten, dan zou je de film en het verhaal nogsteeds begrijpen. Het voelde een beetje alsof de makers van de film graag een paar mensen wilden zwart maken (terecht voor het overgrote gedeelte natuurlijk). Trump, Ailes, O’Reilly, Jeanine Pirro, etc. werden overduidelijk neergezet als de antagonisten.

Cynthia: Dus ja, er gebeurd van alles maar het is zo vluchtig dat ik totaal niet mee voel. Om eerlijk te zijn voelde ik alleen mee met de momenten dat je Kayla in het kantoor van Roger zag en zij haar jurkje omhoog moest doen. Maar ook wanneer ze later staat te huilen buiten het restaurant. Op die momenten voel je wat het met zo iemand kan doen. Daarbuiten? Not so much. 

Tom: De scènes met Kayla zijn inderdaad de beste en geven je echt het gevoel hoe vernederend en mentaal vernietigend het is als je baas gebruik van je maakt. Margot Robbie heeft dit geweldig gedaan. Haar karakter is natuurlijk toegevoegd om een visueel voorbeeld te geven van hoe de mishandelingen en aanrandingen van Roger Ailes er uit hadden kunnen zien. Overigens kreeg ik bijna een Once Upon A Time In Hollywood (2019) gevoel. Ook in deze film komt Margot Robbie amper in het verhaal voor, maar uiteindelijk heeft ze hier toch een belangrijkere rol dan in de film van Tarantino.

Cynthia: Het moment dat Gretchen eindelijk de oorlog aangaat denk je: JA! Kom maar op. Maar dan blijkt de film nog maar +/- 20 minuten te duren. Zonde. Het einde laat nog zoveel open. De zoons van Murdoch die elkaar aankijken in de lift en lijken te denken: we moeten onze vader neerhalen. Kayla die toch weggaat bij Fox News.. haar lesbische collega die toch weer haar foto in haar la stopt… ga zo maar door. Maar bovenal: de reactie van Fox News op dit schandaal. Het afzetten van Roger wordt zo snel gedaan, je merkt niks van de impact.

Tom: Ik was helemaal vergeten dat Jess haar foto weer terug in de la stopt. Apart. Betekent dit dat zij niks heeft geleerd? Of dat zij nu juist bang is geworden? Het einde vloog sowieso voorbij. Als Megyn eenmaal besluit om Gretchen te steunen denk je toch: “Oké, nu gaat het beginnen!”. Je zal dan ook verbaast zijn dat de film niet heel veel later inderdaad al is afgelopen. Het eindigt zoals de film begint: er gebeurt te veel in te weinig tijd.

Cynthia: Net als het verhaal wordt ook de camerastijl erg afgewisseld. Het ene moment wordt de vierde wand doorbroken, het andere moment niet meer en dan lijkt het weer een documentaire door middel van het in- en uitzoomen. Aan de makers van de film wil ik alleen maar zeggen: kies iets!

Tom: Ook hier had ik exact hetzelfde gevoel. Op de momenten dat de scènes zich in de kantoortuin afspelen leek het wel te veranderen in een mockumentary met de wiebelende hand held camera beelden; een aparte keus.

Conclusie

Cynthia: Afgelopen tijd heb ik The Morning Show gekeken op Apple TV+ en als ik eerlijk ben greep dat me véél meer aan, met betrekking tot #metoo, dan deze film. Ja, The Morning Show heeft misschien meer tijd om een verhaal neer te zetten. Maar daar was ik tenminste meteen hooked. Hier was ik de laatste 20 minuten hooked en werd ik achtergelaten met een onvoldaan gevoel.

Tom: Ik kijk toch wat anders naar deze film. Ik vond hem vermakelijk en vond hem ook wel goed. Ik ben groot fan van alles wat Amerika is en ben vooral erg geïnteresseerd in de Amerikaanse politiek. Voeg daaraan toe de sterke scènes van Margot Robbie en John Litgow en je hebt gewoon een leuke film. Toch heeft deze film zijn mankementen. Het begin en het einde gingen te snel waardoor je de grote hoeveelheid aan informatie soms niet kon opnemen, en ook al genoot ik van de momenten met Trump, het voegde in mijn ogen weinig toe aan het verhaal. Al met al raad ik hem zeker aan.

Mierenneukmomentje Cynthia: zoals ik hierboven al beschreef wordt op een gegeven moment ineens een jaar vooruit geskipt. Dit is zo verwarrend en laat zoveel gaten open. Dat Gretchen achteraf alles opgenomen blijkt te hebben hoort natuurlijk binnen te komen als een verrassing. Maar waarom hebben ze niet even gehint naar het feit dat je Carlson in Rogers kantoor ziet met haar mobiel? Maar ook het moment dat ze met z’n drieën in de lift staan, Gretchen, Megyn en Kayla, leidt tot helemaal niets terwijl het dan voelt alsof het opbouwt naar een of andere ontknoping. Maar helaas. Zoveel gemiste kansen

Mierenneukmomentje Tom: Zoals ik al heb vermeld: ik ben groot fan van Amerika, en daarom was ik ook aardig bekend met de personages. Toen ik de naam van oud New York burgermeester Rudy Giuliani hoorde vallen was ik benieuwd hoe hij gespeeld zou worden. Hi-la-risch! Richard Kind doet zijn best, maar als ik zijn stem hoor denk ik meteen aan Paul van Spin City. Ik had dus de grootste moeite om hem te zien als Rudy.