Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen: ik ben geen echte Woody Allen kenner, laat staan een fan. Ik ken vooral zijn nieuwere films. Annie Hall heb ik ooit opgezet, en jawel, afgezet. Zijn recente film Café Society vond ik daarentegen prachtig. Dus houd dat even in je achterhoofd wanneer je deze Woody Allen recensie leest.
Ik hield in mijn achterhoofd de film Café Society. En na A Rainy Day gezien te hebben, kan ik je zeggen: hij heeft me niet teleurgesteld. Ik weet niet wat het is met dit soort films maar ik hou ervan om weg te dromen in die wereld die hij zo mooi, over-geromantiseerd, in beeld brengt. Bij Café Society wilde ik óók in de jaren ’50 leven. En nu wil ik óók naar New York, drinken in een pianobar café’tje en naar fancy feestjes gaan.
Het verhaal in het kort: Ashleigh (Elle Fanning) mag naar New York om een bekende filmregisseur te interviewen. Gatsby (Timothee Chalamet) die uit New York komt en te veel geld heeft dankzij gokken, besluit om er een romantisch weekendje van te maken. Maar helaas, Ashleigh raakt verzeild in de wereld van de filmregisseur, komt op plekken waar ze niet hoort te zijn en niet verwacht had ooit te komen. Door Gatsby zijn onzekerheid baalt hij ervan dat Ashleigh geen tijd meer voor hem heeft. Hij komt een paar oud-bekenden uit zijn stad tegen en probeert er maar het beste van te maken.
Het verhaal is dus misschien niet denderend origineel of spectaculair. Er gebeurt niet heel veel, het heeft geen spannend einde maar het is gewoon een dagje in New York. Het gaat over liefde, vreemdgaan, het rijke romantische New York en een high-class maar toch onzekere jongen. Het maakt me eigenlijk helemaal niet uit. Je hebt romcoms met “matige” verhalen, en je hebt dit soort films. Films waarbij je gewoon even in een andere wereld bent. Ik vind het geweldig.
Daarnaast scoorde de film al pluspunten bij mij voordat deze überhaupt begonnen was: want Timothee Chalamat speelt erin. En hij behoort sinds kort tot mijn top-5 favoriete acteurs. Welke de andere 4 zijn moet je niet vragen, daar gaat het even niet om, ik wil gewoon even aangeven dat ik hem een geweldige acteur vind.
Maar, nu ik de film helemaal zit op te hemelen, moet ik toevoegen dat het er misschien ook aan ligt HOE ik de film gezien heb. Want zowel Café Society als A Rainy Day heb ik, naar mijn weten, in de perfecte setting gezien: in een arthouse bioscoopje met een kleine zaal en een ouderwets bruin café erbij. Als je hierdoor niet in de stemming komt en je al voelt alsof je in een andere wereld bent, dan weet ik het ook niet meer. Had ik hem minder gevonden als ik naar de Pathé was gegaan, zoals ik gewoonlijk doe? Misschien.
Dus ik ga het risico niet riskeren. Mocht Woody Allen op zijn leeftijd nóg een film uitbrengen (er gaan al geruchten rond) dan weet ik waar je mij kunt vinden: in een arthouse bioscoop met een speciaalbiertje.
Mierenneukmomentje
Ik denk dat je genoeg mierenneukmomentjes zou kunnen benoemen, zoals het wat simpelere verhaal of de wat “random” karakters. Maar zelf kan ik hier vrij weinig omgeven. Dus als ik dan iets moet verzinnen, dan ga ik maar mierenneuken over het feit dat Gatsby zich eigenlijk niet zo had moeten aanstellen en hij zijn vriendinnetje ook wat had mogen gunnen. Maar goed, (spoiler alert) uiteindelijk maakt hij het toch uit dus misschien zat er sowieso al iets niet goed daar.