Eindelijk! Mijn eerste Netflix recensie. Deze week heb ik gekeken naar de film The Laundromat (2019), met Meryl Streep, Gary Oldman en Antonio Banderas.

Een film over de Panama Papers. In ieder geval, dat is het idee. Maar dat voelde eigenlijk als een klein onderdeel van de gehele film. Het verhaal wordt verteld door Mossack (Gary Oldman) en Fonsesca (Anotino Banderas). Zij willen namelijk graag hun kant van het verhaal vertellen. Maar tegelijkertijd krijg je verschillende verhalen te zien, van hoe hun “manier van werken” het leven van anderen mensen beïnvloede. Hierdoor heeft de film meer de focus op wat geld doet met mensen, dan wat nou eigenlijk de Panama Papers en Mossack Fonsesca inhield.

En dit kan of positief uitpakken, of negatief. En in mijn geval is dat negatief.

In het kort…

Ik zal even eerlijk toegeven: ik ben geen economie wonder. Bij woorden als ‘obligaties’ en ‘aandelen’ begint mijn hoofd al te tollen. Dat is dan ook een van de redenen waarom ik (vaker) moeite heb met “economische” films, zoals ook The Big Short.

Bij The Big Short werd het door te veel informatie té ingewikkeld , waardoor ik het niet meer helemaal volgde. Maar bij The Laundromat krijg je juist té weinig informatie, waardoor ik het ook niet meer helemaal volgde. Ik wist niks van de Panama Papers voordat ik deze film keek. Nu begrijp ik vaag wat Mossack Fonsesca deed en begrijp ik de grote lijnen. Dat is in principe voldoende, zou je denken, omdat de film verder gedragen wordt door de verhalen van andere mensen. Maar toch voelt het voor mij nu niet als voldoende. Voor mijn gevoel had het verhaal nu niet vanuit Mossack en Fonsesca verteld hoeven te worden en komt het daardoor voor mij niet helemaal samen.

De overige verhalen.

Dus dat gezegd te hebben, gaan we over op de andere verhalen. Zo zien we Ellen Martin (Meryl Streep) die na een ongeluk waarin ze haar man verliest, erachter komt dat het bootbedrijf geen verzekering heeft. Want het verzekeringsbedrijf “bestaat niet”. Ellen wordt geïntroduceerd om bij mee te leven, zij is degene die het wel even gaat uitzoeken, zij is degene die nu in de put zit dankzij Mossack Fonsesca. Maar eigenlijk vergeet je haar al snel wanneer de andere verhaallijnen worden geïntroduceerd en wordt haar verhaal nooit echt afgerond.

We zien een gezin, waarbij de vader vreemdgaat. Hij koopt zijn dochter om met aandelen, om niks te vertellen, en blijkt zijn vrouw al eerder omgekocht te hebben. Maar uiteindelijk, nadat ze hem hebben verlaten, blijken de aandelen niks meer waard te zijn. Oftewel: ze zijn genaaid. Dankzij Mossack Fonsesca (ookal zeggen zij van niet).

Dan is er nog een man die een Chinese vrouw probeert over te halen meer geld te witwassen. Deze omschrijving klinkt vaag. En dat komt omdat dit ook het meeste is wat ik eruit kon halen. Het verhaal werd namelijk zo kort geïntroduceerd, waardoor het voor mij allemaal iets te snel ging.

Conclusie.

Eigenlijk vind ik de film maar moeilijk om te recenseren. Deels omdat het allemaal iets te snel ging voor mij, anderszijds omdat ik juist informatie mis maar ook omdat ik door de vele verhalen niet kon meeleven met de karakters. Het is niet slecht. Shots zien er goed uit en de manier waarop Mossack en Fonsesca hun verhaal vertellen is creatief en leuk gedaan.

Maar het laat geen indruk bij me achter en het voelt ook niet alsof ik nu écht iets heb geleerd over de Panama Papers. Het is een soort van compilatie van meerdere korte films met als thema: genaaid worden door belastingontwijking. En dat dit vandaag de dag nog steeds niet is opgelost.

Mierenneukmomentje: Aan het einde blijkt een andere vrouw ook gespeeld te worden door Meryl Streep. Voor even lijkt het daardoor alsof zij al die tijd undercover is geweest bij Mossack Fonsesca. Maar dat is niet het geval. Dus als dit het idee moest geven dat alle verhalen zo samenkwamen, dan is dat niet helemaal geslaagd. Het werkte eerder verwarrend en was het naar mijn idee niet van toegevoegde waarde dat zij zo werd onthuld.