Het is weer tijd voor een duo-review van de enige echte mierenneukende filmrecensenten Cynthia en Tom. Vorige week zijn we naar de film The Gentleman (2019) geweest. Zie hier wat wij er van vonden.

Mickey (Matthew McConaughey) is een slimme Amerikaan uit een arm gezin die zich tot een rijke universiteit in Engeland heeft weten te werken. Hier komt hij er snel achter dat hij liever wiet verkoopt aan zijn mede-studenten. Hij doet dit zo goed dat hij de grootste verkoper in heel Engeland wordt. Maar Mickey heeft er op een gegeven moment genoeg van en wilt met pensioen. Hij zet zijn wiet business in de verkoop en ene Matthew (Jeremy Strong) is geïnteresseerd, maar er liggen ook andere kapers op de kust zoals de jonge Dry Eye (Henry Golding).

Het hele verhaal wordt verteld door journalist Fletcher (Hugh Grant) die het huis van Mickey’s rechterhand Raymond Smith (Charlie Hunnam) is binnengedrongen en het er met hem over heeft. Door middel van Fletcher’s vragen en verhalen leren wij wie er nou eigenlijk het bedrijf over gaat nemen en wat er zich allemaal achter de schermen afspeelt.

Cynthia: Aan het begin van de film zetten de makers je meteen aan het denken. Is Mickey dood? Wie is die gast in de kamer? En van wie is dat huis eigenlijk? Maar lang kan je hier niet over nadenken want vervolgens krijg je het hele levensverhaal van Mickey te horen en te zien. Het is zoveel informatie in een keer, terwijl je eigenlijk nog geen eens weet naar wie of wat je precies aan het kijken bent. En waarom vertelt die man dat hele verhaal eigenlijk ineens? Het voelt als een gekke manier van stortytelling en ook enigszins makkelijk er vanaf gebracht.

Daarnaast gebruiken ze intens veel metaforen waardoor ik me er op een gegeven moment aan begon te irriteren. Niemand praat zo in het echt. Dat is te ingewikkeld. Ik snap dat je als drugsdeal soms zo moet praten, als “de geit is gemolken,” maar dit was over de top. Nadat alle informatie enigszins was binnen gekomen heb ik wel kunnen genieten van de film. Met name de verhaallijn met Coach vond ik erg vermakelijk.

Tom: Ik ben ook van mening dat het begin van de film informatie als een soort van hagel op je afschiet. Je leert in een korte tijd aardig wat personages kennen. Ook was het begin gewoon erg vaag. Ik vroeg mij op een gegeven moment af of ik niet een paar minuten in slaap was gevallen en wat gemist had, maar ik had geen idee waar de film over ging. Fletcher begint over een film script en praat over dingen waar wij als kijker nog helemaal geen begrip van hebben.

Ik wist niet waar de film heen ging, maar desalniettemin was ik geïnteresseerd in de personages, want die deden het vanaf minuut één goed. Zoals Cynthia ook al zegt, gaandeweg wordt alles iets duidelijker en wordt het een zeer vermakelijke film. Helaas wordt de uitvoering van het verhaal niet gestroomlijnder en blijft het een mentale oefening om alles te blijven begrijpen.

Cynthia: Of ik de hele film heb begrepen weet ik nog steeds niet, want zodra de “plottwist” kwam was ik eigenlijk weer in de war. Want hoezo gingen die jongens van Coach al naar Mickey toe in de auto? Was dit om hem neer te schieten? Of wisten ze van de Russen? Of was het dus eigenlijk pure geluk dat de Russen er tussen zaten?

Tom: Het einde is inderdaad apart als je gaat denken over waarom die jongens van Coach nou wisten van de Russen. Sowieso vond ik de toevoeging van ‘De Russen’ onnodig en raar. Je hoort 99% van de film niets over ze, behalve op één kleine cut-away ergens in het midden van de film van hooguit 5 seconden, en dan zijn ze er ineens.

Cynthia: Ook voelde het een beetje alsof de whodunnit er in werd geduwd zonder dat je jezelf echt iets afvroeg. Het werd gewoon verwacht dat je je afvroeg wie hem oplichtte, maar eigenlijk dacht ik daar helemaal niet aan. Misschien ook wel omdat je zoveel informatie in een keer moet verwerken. En bij de plottwist was ik helemaal in de war: want dit betekende toch wel nog steeds dat Matthew hem had opgelicht om het voor minder te verkopen? Die Russen waren eigenlijk ineens een extra verhaallijn waarvan ze deden alsof het de eeste verhaallijn aanpaste. Eigenlijk was het gewoon een toevoeging. Volg jij het nog? Nou ik dus ook niet.

Tom: Kortom, het verhaal was verwarrend en soms gewoon slecht uitgevoerd. Het concept was leuk, maar door de slordige manier van vertellen raak je verward, krijg je teveel informatie en krijg je een einde waarvan je denkt: “Hè? Waren die er ook nog?”.

Wat ik persoonlijk de sterkste kant van de film vond waren de acteurs en de personages. Het zijn geen oscar-waardige prestaties, maar ze zijn zeer vermakelijk en vooral Collin Farrell’s Coach deed mij enorm deugd. Daarnaast heb je ook nog leuke stukjes zoals de videoclip die de jongens van Coach hebben gemaakt tijdens het overvallen van Mickey’s wietplantage. Ook het grove Engelse taalgebruik ligt mij wel.

Cynthia: Voordat we naar deze film gingen was ik telkens in de war wanneer ik de trailer zag. Is dit nou de prequel van Kingsman? Nee dat is het niet. Maar wat is het dan wel? Ik moet zeggen dat ik dat nog steeds niet helemaal weet want de film zit zo vol met informatie en ze maken er een whodunnit van terwijl je je eigenlijk helemaal niks afvraagt. Ik klink zo misschien heel negatief maar dat valt eigenlijk wel mee. Want na een wat ruwe start heb ik toch wel genoten van de film en vond ik hem zeker vermakelijk. Maar of je erheen moet in de bioscoop? Nah. Thuis op de bank is prima. Gewoon een prima film voor tussendoor.

Tom: Net als Cynthia had ik ook het gevoel dat dit misschien een prequel was van The Kingsman, maar dat was het dus niet. Toen hoorde ik vaag iets over een filmscript in de trailer en dacht ik dat het een film was over het maken van een actiefilm. Dit was het dus ook niet. Om het maar kort te houden: verhaal was slordig, begin vaag en teveel informatie, acteurs waren leuk en de personages vermakelijk. Ik ben dan wel van mening dat elke film in de bios gezien mag worden, maar wil je alleen geld uitgeven aan echt goede films dan kun je dus je geld besparen op The Gentlemen.