De een-na-laaste recensie van afgelopen PAC festival: Sorry We Missed You, van de regisseur Ken Loach. Hem kennen we van de film I, Daniel Blake. Of in ieder geval ik ken hem daar van. Want die film heb ik eerder gezien in een PAC festival en toen was ik erg onder de indruk van hem. Even een besef-momentje tussendoor: deze man is al 80(!) jaar. Maar was ik nu ook onder de indruk? Laat ik jullie eerst maar een korte samenvatting geven van het verhaal.

Het verhaal…

Zoals ik al zei kende ik Ken Loach van I, Daniel Blake en al snel legde ik de link naar hetzelfde genre en locatie: drama in Engeland. Later toen ik meer ging lezen over hem kwam ik er achter dat dat niet alleen bij deze twee film is. Dat is Ken zijn ding: fouten in de sociale systemen (in Engeland) aan het licht brengen. Dat is dus ook wat hij hier doet.

We zien een arm gezin (Familie Turner) in Engeland. Waar de ouders zich de klok rond werken om voor hun kinderen te kunnen zorgen, terwijl de jongen aan het puberen is (en rebels wordt) en de dochter daarvan de dupe is. Vader hoopt dat hij met zijn nieuwe baan, als bezorger, eindelijk meer geld kan verdienen. Maar niks lijkt minder waar te zijn wanneer blijkt dat de deals van deze werk”gever” nergens op slaan. Je bezorgbus wordt namelijk gezien als “eigen bedrijf“ dus je raadt het al: hij mag overal zelf voor opdraaien en het kastje wat de bezorgingen bijhoudt is zijn baas. Een computer dus. De moeder werkt in de thuiszorg waar ze te weinig tijd heeft om voor de clienten te zorgen en altijd laat thuis is door een te kort aan personeel.

Soort van spoiler-vrije mening!

Normaal vind ik het moeilijk om niet het einde te spoilen tijdens het schrijven van een recensie. Maar hier kan ik geen einde spoilen, want die is er eigenlijk niet. Het verhaal is eigenlijk een kijkje in het leven van het gezin. Je kijkt bijna twee uur mee met het drama van het gezin Turner. Om tot de conclusie te komen dat het niet “ineens” goed gaat. Dat is Ken zijn doel ook helemaal niet, om een good feeling film te maken. Hij wil je juist aan het denken zitten: dit is het echte leven voor sommige mensen. En dat doet hij zeker.

Je leeft mee met het gezin. Althans dat deed ik. Toen ik na Het kijken de film met vrienden besprak, werd mijn mening een beetje bijgesteld. Ja, het is lichtelijk een herhaling van I, Daniel Blake. Ja, I Daniel Blake maakte misschien net wat meer indruk en ja, het acteerwerk in deze film is niet altijd fenomenaal en er was geen einde. Maar hoe langer ik er over na dacht en denk, hoe minder erg ik al deze argumenten vind.

Mijn tegenargumenten.

Dus om ze even een voor een af te gaan:
Dat het een herhaling is van I, Daniel Blake vind ik iets te kort door de bocht. Het heeft dezelfde stijl, genre en thematiek. Maar het verhaal verder is compleet anders. En ja, zoals ik al zei: dit is Ken zijn ding. Dat I, Daniel Blake meer indruk maakte kan ik begrijpen, dat was bij mij ook. Maar dat maakt deze film nog niet slecht(er).
Om door te gaan op slecht: het “slechte” acteerwerk maakt het voor mij juist echt. De acteurs uit deze film zijn dan ook totaal niet bekend. Sterker nog, van elke acteur uit het gezin is deze film hun eerste grote filmrol. Dat maakt het voor mij juist geloofwaardig. En ja het heeft geen duidelijk einde. Er gaat niet iemand dood zoals in elke Nicolas Sparks film en het heeft geen happy ending voor iedereen waarin alles toch ineens blijkt mee te zitten. (Oké sorry dit is misschien toch een beetje een spoiler). Maar dit is het echte leven.

Doordat het een verhaal is zonder een duidelijk begin en einde, moet ik toegeven dat de film soms wat traag is en hierdoor op sommige plekken zijn focus verliest. Bij I, Daniel Blake ging het duidelijk over Daniel en zijn struggles. Bij Sorry We Missed You gaat het over het gehele gezin, waardoor je soms van het ene op het andere onderwerp overgaat.

Conclusie.

Maar desondanks zette de film mij aan het denken over dat ik blij mag zijn met mijn eigen situatie maar ook dat je altijd in zo’n situatie terecht kan komen. En dat de toekomst met computergestuurde bazen eigenlijk helemaal niet iets is wat wij zouden moeten willen. Zoals Ken in een interview zei: hem werd gezegd dat met de komst van computers we het rustig zouden krijgen qua werk, maar het tegendeel bleek waar. Het is juist alleen maar drukker (en stressvoller) geworden. Dat is wat hij laat zien.

Dus heb je zin in een feel-good film kan je deze beter even overslaan, maar als je er klaar voor bent om er even goed voor te gaan zitten en het allemaal in je op te nemen zou ik zeggen: doen.n

Mierenneukmomentje: Wanneer de vader wil wegrijden, wordt hij ineens tegengehouden door heel het gezin. Hier leunt het verhaal zich net een beetje (voor het eerste) te veel op toeval, want hoezo is iedereen ineens wakker? Hierin mis je het “echtheid.”