De storm kwam eraan in Krakau, en hoe kan je het beste een paar uur regen overbruggen? Juist, in de bioscoop. En bleek het nou net zo te zijn dat er een filmfestival was, met die week in de hoofdrol: films met vrouwen. Tijdens de regenbui draaide de film Never, Rarely, Sometimes, Always. Eentje waar ik nog niet over had gehoord (shame on me want hij werd blijkbaar erg goed gewaardeerd vorig jaar), maar welke perfect aansloot bij de stemming van het weer.

Het verhaal.

Autumn (Sidney Flanigan) raakt ongewenst zwanger. Dit durft ze niemand te vertellen, behalve haar nichtje Skylar (Talia Ryder) die zonder enige twijfel met haar de koffer inpakt en vertrekt naar New York om een abortus te kunnen laten plegen.

Wat vonden we ervan?

Laat ik beginnen met te zeggen dat het een hele indrukwekkende film is. Je krijgt niet veel achtergrond informatie van Autumn maar dat is ook niet nodig. Door subtiele hints kan je haar verhaal zelf invullen (zoals dat de jongen in het begin waarschijnlijk de vader is) maar het is ook maar de vraag in hoeverre het nodig is dat je deze informatie zelf invult. Het gaat namelijk niet om haar verhaal, het gaat er juist om dat dit (helaas) het verhaal is van veel meiden.

De film confronteert je niet alleen met ongewenste zwangerschap en hoe moeilijk het is om een abortus te hebben, het schijnt ook licht op seksueel misbruik. En hoe dat bijna normaal is voor deze meiden. De jongen, Jasper (Theodore Pellerin), die hun ook alleen maar wil helpen als hij er iets voor terug krijgt, en het moment dat ze elkaar daarin steunen, is een bizarre scene om te zien. De titelscene van de film is ijzersterk, met dikke complimenten voor het acteerwerk. Het is zo puur en oprecht, met eigenlijk weinig woorden voel je de pijn van Autumn en leer je haar verhaal.

Het laat onvoorwaardelijke liefde zien tussen twee nichtjes, die elkaar helpen ondanks alles, boos worden op elkaar maar toch er voor elkaar zijn. En onvoorwaardelijke hulp tussen twee vrouwen. Want zodra Skylar hoort dat Autumn zwanger was, springt ze zonder pardon of vragen met haar in de bus en blijft ze haar steunen. Je kan je afvragen waarom Autumn geen dankje zegt, de hele film lang niet, misschien dat dat een mierenneukmomentje is. Maar misschien maakt dat ook juist de film sterk. Want zo is Autumn: sterk en onafhankelijk.

Conclusie

Een sterke, heftige, confronterende en emotionele film. Bij de titelscene heb ik een traantje weg moeten pinken en bij andere scenes, waar ze bijvoorbeeld zelf een einde probeert te maken aan de zwangerschap, heb ik door mijn vingers gekeken omdat het zo intens was. Het is dus zeker een aanrader om te kijken. Misschien niet als je zin hebt in een “gezellig filmpje”. Maar eigenlijk wel bijna verplicht voor iedereen om ooit te kijken: zodat je een keer ziet hoe het is (kan zijn) voor iemand om een abortus te ondergaan.