“Last Christmas, I gave you my heart…” deze zin namen de makers van de film wel erg letterlijk. Op zijn tijd kan ik een cheesy kerstfilm, waar iedereen samenkomt en het ultieme happy end heeft waarderen. Vooral nu het weer donker en koud is buiten. Last Christmas is zo’n cheesy kerstfilm. Tot op een zekere hoogte…
Het verhaal.
Kate (Emilia Clarke) heeft haar leven niet op een rijtje: haar zangcarrière komt niet van de grond, ze werkt in een kerstwinkel, heeft slecht tot geen contact met haar familie en geen succes in de liefde. Maar dan ontmoet ze Tom (Henry Golding). Hij is een beetje raar en net iets te perfect: super blij, heeft geen mobiel (want kijkt alleen omhoog), ziet er perfect verzorgd uit en is vrijwilliger bij een voedselbank. Ze wordt verliefd. En ondanks dat hij soms dagen niet van zich laat horen, brengt hij genoeg teweeg bij haar waardoor ze haar leven verbeterd (en daar heb je het: de cheesy kerstfim vibe).
Tot op dat moment…
Het verhaal, zoals hierboven verteld, beviel me wel. Emilia Clarke speelt haar rol als Kate komisch, op een geloofwaardige en leuke manier. Eerst wist ik niet zeker of ik haar kende, maar haar wenkbrauwen herkende ik al snel. Deze zag ik namelijk ook al dansen in de film Me Before You En ja, ik ken haar daarvan. Ik kijk geen Game of Thrones dus ontdekte eigenlijk net pas dat ze Daenerys speelt (sorry not sorry).
Anyway, genoeg over Emilia Clarke, aan haar acteerkunsten ligt het dus in ieder geval niet. Daarnaast speelt Emma Thompson ook in Last Christmas. Over haar heb ik eigenlijk nooit wat slechts te melden. Maar om toch iets op te merken, was het wel wat gekkig om haar met een oostblok accent te horen. Op Henry Golding heb ik ook vrij weinig aan te merken, hij de speelt de perfect boy alsof het op zijn lijf geschreven is.
Het acteren was dus in ieder geval vermakelijk. Ik heb soms hardop moeten lachen en tot op hét moment, heb ik ook echt genoten van de film. Het was feelgood, het was grappig, het was met de “perfect guy”, een soort van stiekeme miljonair, waar iedereen spontaan verliefd op zou worden. Het had alles om de perfecte cheesy kerstfilm van dit jaar te zijn.
Maar niks bleek minder waar…
Het plot dat alles verpeste.
Toen kwam hét moment. Hét moment waarop mijn zus (die naast mij in de bioscoop zat) en ik hardop begonnen te lachen. Maar dan niet om de goede manier. Serieus? zeiden ze we tegen elkaar, menen ze dit nou echt?
Dit mensen, is hoe je een film in één klap verpest. Pas op: nu komen de echte spoilers.
Aan de ene kant voelde ik het al aankomen. Ik voelde het in mijn onderbuik. We wisten zo weinig van onze Tom Webster. Waarom zag hij er zo chic uit? Was hij echt stiekem een miljonair? En waarom was hij zo vrolijk? Zo vrolijk kan niemand zijn. En dan verdwijnt hij ook nog eens telkens voor een paar dagen én bij de voedselbank kende niemand hem. Je voelt hem nu waarschijnlijk al aankomen: hij bestaat niet.
Of nou ja, hij bestond wel. Maar nu niet meer. Wat blijkt? De hele film lang wordt al gehint naar het feit dat Kate ziek is geweest. Uiteindelijk verteld ze aan Tom wat het was: ze heeft een harttransplantatie gehad. En jawel, wiens hart heeft ze gekregen? Die van Tom! Hij heeft dus let-ter-lijk zijn hart aan haar gegeven. Een deel van hem zit nu in haar, en daarom voelt ze hem en zijn aanwezigheid. Ja… ik heb dit ook niet bedacht. Zo wordt het nou eenmaal toegelicht in de film.
En als dat nog niet duidelijk genoeg is, zingt Kate graag even het liedje Last Christmas. Waarbij je vervolgens, tijdens de zin “I gave you my heart”, flashbacks te zien krijgt van haar en Tom samen. Goh, bedankt voor de verheldering.
Zo jammer.
Dit vond ik gewoon zo jammer. Het had een fijne, simpele cheesy kerstfilm kunnen zijn. Waarbij ze haar leven verbeterde dankzij hem en op het einde gewoon happily ever after samen kwamen en Kerst ging vieren en alles goed was. Zoals het hoort bij een kerstfilm. Maar dit was gewoon gênant. De film was voor mij in een klap verpest. Helaas ,volgend jaar beter met weer een nieuwe cheesy kerstfilm.
Mierenneukmomentje: ik denk dat ik dit eigenlijk niet meer hoef te benoemen. Maar vooruit, laat ik creatief zijn en nog een extra mierenneukmomentje bedenken. Zoals het feit dat het ook gewoon niet helemaal klopt. We zien flashbacks van de momenten dat ze het heeft ingebeeld dat hij er was. Maar in de winkel stond ze ook al tegen “hem” te praten. Niemand die het toen gek vond dat ze zo in zichzelf aan het praten was?