Afgelopen week was het Nederlands Film Festival in Utrecht en als Utrechter moest ik hier dus wel heen! Ik heb een aantal verschillende films bezocht, van lang tot kort en een documentaire. Op deze manier geef ik jullie graag een kijkje in mijn NFF week!

Disclaimer:  in de “over ons” pagina beweren we dat we alleen over nieuw, recent uitgebrachte films schrijven. Maar voor deze keer maken we een uitzondering.

Niemand in de stad

Vorig jaar was Niemand in de stad de openingsfilm en had ik deze helaas gemist. Daarom greep ik nu mijn kans. En ik ben blij dat ik dat heb gedaan! Het eerste wat ik dacht was: de trailer had me misleidt (alweer). Door de trailer dacht ik namelijk dat het draaide om de verhaallijn met de zieke vader van een van de jongens. Maar eigenlijk was dat maar een klein onderdeel van het grotere geheel. En dat was zeker niet erg, want de verhaallijn waar het eigenlijk over gaat (het studentenleven met alle ups and downs) is vele malen interessanter. Over het algemeen zou ik het eerder omschrijven als een betere Feuten. Het is geloofwaardiger, echter, ruwer. Het geeft een echt kijkje in het studentenleven. Het heeft veel goede lachmomenten (zoals dé borrelnootjes) maar ook serieuze, zielige momenten.

Mierenneukmomentje: (spoileralert) het personage Karen blijkt op een gegeven moment zwanger te zijn. Dit komt iets te snel tussendoor en voelt daardoor als een simpele oplossing waarmee alles stuk gaat. Als ze hier wat meer aandacht aan hadden gegeven óf een andere manier hadden bedacht was de breuk van die relatie wat sterker geweest.

De Libi

Een film die ik afgelopen tijd wel eens voorbij zag komen, een keer wat goeds overlas en dacht: die moet ik zien. En wat een geluk: deze film werd gratis(!) vertoond in de Janskerk. Het feit dat je een film in de kerk kan zien is natuurlijk al awesome maar waardoor de ervaring nog beter werd, is dat iedereen een draadloze koptelefoon op kreeg. En zelfs door de koptelefoon heen, hoorde je het publiek lachen. Dat is al mijn eerste, positieve, punt aan deze film: het is een super vermakelijke, grappige film. Het gaat over drie jongens die een dag spijbelen, om vervolgens in de avond naar de Jimmy’s te kunnen in Amsterdam: want daar zijn alle chickies. Maar voordat ze daar komen gebeurt er natuurlijk van alles.

Naast dat ik de film op zichzelf al erg vermakelijk vond, maakte het de ervaring nog beter doordat er na afloop een Q&A was met de drie hoofdrolspelers. Ten eerste: veel lof voor hen! Alles komt super natuurlijk over, en dat komt eigenlijk omdat ze spelen wie ze zijn. Met name Bilal, want het verhaal is ook op zijn jeugd gebaseerd. Tijdens de Q&A werd ook de vraag gesteld voor wie deze film bedoelt is. En ik denk dat ze het niet beter hadden kunnen omschrijven: voor iedereen, of je herkent jezelf er in of je denkt aan iemand uit jouw middelbare school tijd die ook zo’n “rotjochie” was. Daarnaast zitten er veel geïmproviseerde stukken in en hebben ze hun teksten zelf aangevuld met hun straattaal. Het verhaal is niet denderend maar de manier waarop, is wat de film maakt. Ik heb volop genoten en kan deze film iedereen aanraden die even een avondje wil lachen en genieten.

Mierenneukmomentje: halverwege de film vroeg ik me af waarom het personage Kevin eigenlijk in de film zit. Tot op het moment waar hij vrij komt van de politie, had de film makkelijk gedragen kunnen worden door alleen Bilal en Gregg. Pas hierna is Kevin echt van toegevoegde waarde. Dat had van mij wel al wat eerder gemogen.

Documentaire Missie NS.

Naast films ben ik ook naar een documentaire geweest. Een documentaire over de NS. Als vaste treinreiziger, doordeweeks twee keer dag en dan nog af en toe in de weekenden, was ik wel erg benieuwd naar een kijkje achter de schermen. Ik verwachtte een documentaire die meer in de richting zou gaan van uitleggen waarom je altijd moet wachten wanneer iemand voor de trein is gesprongen, dat ze er écht niks aan kunnen doen dat het zolang duurt en dat je vervolgens meer begrip en respect voor ze zou krijgen. Respect en begrip heb ik wel gekregen, maar de documentaire was niet op een “uitleg” tour. Het was meer een observatie. Als een fly on the wall keek je mee achter de schermen. Hierdoor kwam ook het ongemakkelijke naar voren: meetings waarbij het stil viel, reacties van medewerkers en de vrouw die de hele dag “goedemorgen” zegt. Maar ook hoe conducteurs hun werk ervaren, in de positieve in negatieve zin. Dus begrijp ik nu beter waar de NS zich mee bezig houdt? Ja. Heb ik inzicht gekregen in hoe intensief het werk voor conducteurs kan zijn? Ja. Weet ik nu waarom ik vaak zo lang moet wachten en waardoor de vertragingen komen? Nee. Maakt dat uit? Nee. Het was leuk om op deze manier een kijkje te krijgenbij een van de grootste organisaties van Nederland. Dus zou ik het anderen aanraden? Ja, dat zeker. Ik heb ervan genoten, ik heb gelachen (en dat bij een documentaire waarvan je verwacht dat het “alleen” maar serieus zou zijn). Het was menselijk, het was echt. Het was de NS.

Korte films

Een avond ben ik naar 5 korte films geweest, deze zal ik dan ook zo kort mogelijk proberen te recenseren.

Human Nature

Kort maar krachtig. En dan bedoel ik echt kort: hij duurt namelijk maar twee minuten. Maar in deze twee minuten zet het je enorm aan het denken. Het laat zien hoe wij als mensen omgaan met dieren, en hoe bizar dat eigenlijk is. Ik betrapte me er zelf op dat ik dacht: wat onrealistisch, dit zou toch nooit gebeuren. Maar dát is juist heel het punt. Dat wij wél zo met dieren omgaan is ook onrealistisch. Om zo’n boodschap in zo’n kort tijdsbestek over te brengen is erg knap. Ik denk dan ook dat dit de reden is dat de film genomineerd is voor beste korte film (maar helaas niet gewonnen heeft).

The Walking Fish

Een korte film over een vis die evolueert tot een meisje. Het verhaal wordt vertelt vanuit verschillende perspectieven: haar “broer”, vriendin, vriend. Hierdoor weet je al dat zij zelf er niet meer is. Helaas, vind ik, de clue waarom ze er niet meer is iets te erg open gelaten en minder shocking dan ik had verwacht. Ze hebben het over haar slechte hart, maar hier komen ze niet meer op terug. Haar huid droogt op een gegeven moment uit, maar dat stelde ik me erger voor dan het was. Wat mij betreft mocht de shock nog wat groter om meer indruk achter te laten. Maar om dan toch nog wat positiefs te benoemen: de cinematografie is super mooi!

Genomineerd voor beste korte film (ook als inzending voor de oscars!), maar ik ben nog niet overtuigd.

Wild

Deze film moest ik even laten bezinken. Een gezin gaat op vakantie naar Limburg, de vader is al vanaf het begin chagrijnig en ergens zit het niet goed. Hij eet stukken vlees, waar de moeder en zoon niet van gediend zijn. Vervolgens wordt hij neergeschoten en wordt hij behandeld als een beestje. De boodschap “tegen” vlees eten was duidelijk. Maar de manier waarop drong nog niet helemaal tot me door. Pas later, toen ik op de fiets terug zat, kwam ik tot de ingeving: “hij wordt behandelt zoals hij zelf de beesten behandelt.” In mijn ogen is dat dus de boodschap. Of ik het helemaal begrijp? Geen idee. Dus ik ben nog wel benieuwd of er nog meer achter zit.

Het Jut

Dit vond ik de meest typische Nederlandse korte film. En dan niet op een goede manier.
Hanna van Vliet vind ik in Anne+ geweldig, maar hier samen met de andere acteurs was het niveau soms wel echt van het “Nederlands acteren.” Hierdoor voelde veel scène’s gespeeld en dus nep aan. Maar er zaten ook positieve punten aan de film. Het is een soort van horrorfilm, die de draak met zichzelf steekt. Zo hebben ze het over op de zolder kijken terwijl dat juist is wat je niet moet doen in hororrfilms. De spanning van de horrorfilm (waarom staat dat meisje daar? gaat er echt iets gebeuren? wat is er nou op de zolder?) kwam erg goed naar voren en bouwde heel goed op. Want ondanks dat ik al snel een voorgevoel had dat het om een offering zou gaan, moet ik nageven dat ik het wel erg spannend vond. Ik zat zelfs even met mijn handen voor mijn ogen toen ze de zolder rondkeek. Het einde voelt alleen niet erg bevredigend. Ik denk door te hebben dat het de opa is die op de zolder zit met zijn parasiet Maar wederom: of het klopt, geen idee.

En o ja, ik vraag me nog steeds af waarom ze het zo opvallend vond dat ze een oorbel vindt op de zolder. Dat kan toch?

Koekoek!

Een grappige korte film met Frank Lammers. Het idee is erg leuk en origineel: een man heeft als beroep “koekoek” roepen voor een oma, in een koekoeksklok. De koekoksklok is zijn huisje. Hierin heeft hij eigenlijk alles wat de normale mens ook heeft, maar dan in een koekoeksklok. Maar op een gegeven moment gaat het mis en is zijn leuke tijd als koekoeksklok voorbij. Het is komisch, slim en origineel. Met ook een mooie, onderliggende boodschap want uiteindelijk eindigt hij in een digitale klok en is alles waar hij zich zo voor liet gaan (de prijs!) van hem afgepakt. Alles was voor niks.

Downward facing dogs

Moord en yoga, een combi die ik dacht nooit samen te zien in een film. Maar dus toch. Mara (Melody Klaver a.k.a. Gouden Kalf winnares!) komt gefrustreerd haar yogales binnen en haar enige manier om al haar opgehoopte frustraties te uiten is door iedereen te vermoorden. Het is een soort Quentin Tarantino in het Nederlands (of eigenlijk nog steeds Engels…) en in het kort. In het begin vroeg ik me nog af waar dit heen ging, maar eigenlijk gaat het gewoon nergens heen. Na afloop was er een Q&A met de regisseur en ja hoor, een ding was inderdaad duidelijk vanaf het begin: iedereen moest dood. Dat is waar het heen gaan. Brute moord. Humor en geweld in één. En dat is gewoon lachen voor even.

Zo! Dat was mijn Nederlands Film Festival “in het kort.” Laat het weten als jij ook naar het NFF bent geweest, of je een van deze films hebt gezien of misschien wel hele andere. Of hopelijk vond je het gewoon leuk even een kijkje te krijgen in wat er zoal te zien is tijdens het NFF. Tot een volgende recensie!