Het nieuwe jaar is ondertussen al meer dan een maand oud en nog steeds hebben wij nog geen één film gerecenseerd die is uitgekomen in 2020! Om deze traditie te doorbreken dacht ik naar een recent uitgekomen Netflix film te gaan kijken genaamd 37 Seconds. Een Japanse film, want dat had ik nog nooit gezien. Maar wat blijkt, deze film is dus ook al eens gedraaid op een filmfestival in 2019. De zoektocht naar een film uit 2020 gaat door, maar hier toch een recensie over de film 37 Seconds.

Samenvatting van 37 Seconds (2019)

In de grote Japanse stad Tokyo woont een meisje genaamd Yuma Takada (Mei Kayama). Yuma lijdt aan cerebrale parese en zit daarom in een rolstoel. Ze woont samen met haar moeder, heeft haar vader nog nooit ontmoet en werkt als manga artiest voor een Japanse social influencer die haar liever niet openbaar wilt maken omdat ze graag zelf alle ‘fame’ krijgt.

Yuma haar droom is om een erkend manga artiest te worden, maar dit gaat haar niet lukken als assistent van de Japanse vlogster waar ze nu voor werkt. Ze belt meerdere manga en hentai uitgevers om te vragen of zij nog een plekje hebben voor haar. Één hentai uitgeverij nodigt haar uit, vind haar werk mooi, maar vind de seks scènes in haar strips niet authentiek genoeg. Ze krijgt als opdracht mee om pas weer te solliciteren nadat ze voor het eerst seks heeft gehad. Gaat haar dit lukken als een gehandicapt persoon die gevangen zit in een rolstoel?

Wat vinden wij er van?

Je zult 37 Seconds vast gaan zien als een leuke en onverwachte verassing. De film geeft je een uniek kijkje in de wereld van een persoon die lijdt aan cerebrale parese. Hoe moeilijk het is om simpele taken te doen zoals jezelf wassen en aankleden, maar ook dieper zaken zoals liefde en het seksleven komen aan het daglicht. Wat het nog unieker maakt is dat de actrice die Yuma speelt ook daadwerkelijk lijdt aan dezelfde aandoening waardoor je een authentieke kijk krijgt op hoe dit allemaal gaat. Soms met zeer indringende beelden zoals de ‘seks’ scène, of de douche scène in het begin.

Het hele concept van de film was ook wel interessant: het leven van een gehandicapte manga artiest die opzoek gaat naar seks om authentieke hentai te kunnen schrijven, maar uiteindelijk zoveel meer vindt in haar zoektocht. Om dit volledig te kunnen waarderen moet je wel geduld hebben en blijven volhouden tot het einde, want op bepaalde momenten kan het soms lijken alsof het ene naar het andere verhaalelement er in gegooid wordt en de voorgaande verhaallijnen alweer vergeten zijn.

Uiteindelijk is dit dus niet zo. Het verhaal komt “full circle”, om het maar even mooi te zeggen. Uiteindelijk komt ze toch weer terecht bij die hentai uitgever waar haar reis begon, waar Yuma de opdracht kreeg om pas weer te solliciteren als ze seks heeft gehad. Je zult na die scène pas het gevoel krijgen van dat het allemaal klikt en dat alle verschillende elementen toch uiteindelijk samenkomen in één mooi einde. Is dit een goed of slecht iets? Dat is voor jou om zelf te ondervinden.

Het oordeel

37 Seconds zal je doen verrassen met zijn authentieke verhaal over een meisje die leeft met cerebrale parese. Je krijgt de leuke dingen te zien zoals dates, maar ook de wat schokkendere en gevoeligere onderwerpen zoals seks, zelfvertrouwen en familie. Is de film het kijken waard? Een dikke vette ja!

Filmmierenneukmomentje Tom: Tja, wat kan ik zeggen? Ik had eigenlijk genoteerd staan dat ik wou zeggen dat je niet weet hoe oud Yuma nou eigenlijk is, maar een paar minuten na dit op te hebben geschreven werd er gezegd dat ze 23 jaar was. Geen mierenneukmomentje voor mij deze week!