Een nieuwe Wes Anderson! En dan ook nog eens met Timothée Chalamet. Mij kan je bijna niet gelukkiger maken. Dus daar ging ik, op naar The French Dispatch.

Het verhaal.

De film bestaat uit meerdere kortere verhalen, allemaal omtrent de krant The French Dispatch. Deze is opgericht door Arthur Howitzer Jr. (Bill Murray), welke overlijdt en om die reden wordt er teruggeblikt op de journalisten van de krant. Elk met hun eigen verhaal. We zien het verhaal van de Moses Rosenthaler (Benicio Del Toro), een gevangene met een gave voor kunst, Zeffirelli (Timothée Chalamet) die samen met vrienden in een schaak-verzet zit, en de chef Nescaffier (Steve Park) die moet koken om het zoontje van zijn baas te redden.

Wat vonden we ervan?

Deze Wes Anderson was tegelijkertijd mooi, leuk en goed, maar ook lastig en traag.

Laat ik beginnen met het positieve. Het is een typische Wes Anderson film, al vanaf het begin is zijn stijl natuurlijk direct te herkennen. Met name het shot van het kantoor van The French Dispatch vind ik fantastisch, waarbij een werknemer helemaal naar boven loopt via verschillende trappetjes. En ook het vliegtuig shot, waarbij je de binnenkant van het vliegtuig krijgt te zien is typisch Wes. Het voelt altijd even als een animatie, als fantasie, gecombineerd met reality. Daarbij komt de keuze om de films deels zwart-wit te maken en op sommige momenten in de kleur. Deze combinatie, en de momenten waarop je ineens in kleur ziet is ook erg filmisch en maakt het iets magisch hebben. Alles bij Wes geeft toch altijd net het gevoel alsof je naar een “sprookje” kijkt. Na een tijdje heb je ook niet meer door dat het eigenlijk zwart-wit is en schrik je haast van de felle kleuren die Wes Anderson gebruikt.

Ook vond ik de verhalen schattig en klein. Eigenlijk vond ik het eerste verhaal het leukste, misschien ook wel omdat deze het makkelijkst is om te volgen. Het tweede verhaal, met Timothée is al iets lastiger – ook omdat het erg fantasierijk is. En dan komen we bij het derde verhaal waarvan ik eigenlijk weinig snapte – met name het kippenhok waar ineens een ander vast zit, het gaat allemaal om de accountant en hoezo is die ander ineens vrij? Heel vaag in mijn ogen. Natuurlijk begrijp ik de grote lijnen, en genoot ik vooral bij het laatste verhaal van de mini animaties die erin zaten.

Maar dit brengt me ook meteen bij het negatieve punt. Doordat het korte verhalen zijn, en ook soms wat ingewikkeld om in zo’n korte tijd te begrijpen, is het lastig om geïnvesteerd te raken in de karakters. Wanneer je het net denkt te volgen, houdt het namelijk op. Dat zorgt er wellicht ook voor, bij sommige, dat het wat traag kan aanvoelen en je je aandacht er lastig bij kan houden.

Conclusie.

Zelf heb ik zeker genoten van de film en ook al, moet ik toegeven, dwaalde mijn gedachtes soms af, vond ik het de moeite waard om te kijken. Maar dit komt met name door de typische Wes Anderson stijl. Toch zou het niet mijn favoriete Wes Anderson zijn, of worden. En als iemand wil beginnen met het kijken van films van Wes, zal ik deze ook niet als eerste aanraden. Maar ik kijk er met een goed gevoel op terug.