Het is vrijdagavond en een paar uur geleden bedacht ik mij: laat ik eens avontuurlijk doen en film aan zetten die anders dan anders is. De keuze viel op een recent uitgekomen Chinese Netflix film genaamd: Shanghai Fortress (2019). De korte omschrijving had het over aliens die de aarde aanvielen en dat leek mij geen verkeerd startpunt voor mijn vrijdagavond. Wat had ik het mis.
Shanghai Fortress gaat over een gevecht tussen de mensheid en de aliens, en dan specifiek over ’s werelds laatste hoop: China. China heeft jaren geleden een zeer krachtige energie bron gevonden in de ruimte en dit wordt nu gebruikt door de mensheid. Plots kwamen er aliens die deze energie bron ook graag willen hebben en dus vielen ze mensheid aan. Alle grote steden zijn aan het begin van de film al gevallen, maar Shanghai nog niet. Shanghai is de laatste hoop van mensheid in deze oorlog tegen de aliens. Wat volgt is anderhalf uur goedkope CGI actie en nog slechtere romantiek. Uiteindelijk lukt het Shanghai om de aliens te verslaan.
Het verhaal is niet bepaald origineel, want er zijn meerdere van dit soort films en dan denk ik vooral aan: Independence Day (1996), War of the Worlds (2005), Battle: Los Angeles (2011), en als we puur kijken naar films met gigantische alien schepen die boven steden zweven dan hoort District 9 (2009) er ook nog bij. Voor mij is dit geen probleem. Ik kan wel genieten van een goede sci-fi waar aliens onze aarde proberen te vernietigen of over te nemen, maar Shanghai Fortress doet dit genre geen eer aan.
Laat we voor het gemak beginnen met de CGI. Deze is belachelijk slecht. Het lijkt alsof je naar een film kijkt van de begin jaren 90, maar dan nog twee of drie tandjes erger. Wat het nog problematischer maakt is dat 95 procent van deze film gefilmd lijkt te worden voor een green screen. Een mooi shot van Shanghai? CGI. Auto’s die op elkaar botsen in een straat? CGI. Publiek bij een focking toespraak? C-G-I. Omdat de CGI zo slecht is had ik de grootste moeite om mijn scepticisme op zij te zetten en mij mee te laten nemen in de wereld van de film. Heel verassend vind ik het overigens niet dat de CGI zo matig is, want schijnbaar was het totale budget van Shanghai Fortress 57 miljoen dollar. Te weinig voor goede special effect’s.
Net zo slecht als de CGI was de structuur van het verhaal. Introductie? Nee dat hebben we niet nodig: gelijk ACTIE! We krijgen misschien vijf minuten introductie waarin we heel kort kennis maken met onze helden en waarom de aliens hier zijn. Op zich maakt dat ook niet uit, want begrijp je er tijdens de film niets meer van, of weet je niet waarom iets gebeurt? Daar heeft Shanghai Fortress ook een mooi antwoord op: Kapitein Expositie. De kapitein van het leger van Shanghai legt werkelijk elke situatie uit. Alles wat er gebeurt of gaat gebeuren wordt uitgelegd door deze Chinese kapitein. Waarom zijn de aliens er? Kapitein expositie: “Nou, kijk…“. Wat is de relatie tussen dit plot punt en dit plot punt? Kapitein expositie: “Simpel, dus…“. Wat is er tien minuten geleden gebeurt? Kapitein expositie: “Fijn dat je het vraagt:…”. In mijn ogen is het veel mooier als het publiek niet alles in hapklare brokjes krijgt gevoerd. Wij moeten een beetje ons best doen om het verhaal te begrijpen en te snappen wat er gebeurt. Het mooiste is natuurlijk als een film de expositie kan vertellen via het verhaal en de actie zelf zonder dit daadwerkelijk uit moeten leggen.
Van de overmatige expositie gaan we door naar mijn verwarring als het gaat om het genre van deze film. Het is overduidelijk een actie film, maar het probeert meer te zijn dan alleen dat. Zoals veel films uit zich dat in romantiek en liefde tussen bepaalde personages. In dit geval is onze hoofdpersoon Jiang verliefd op generaal Lin. Elke scene die niet gaat over het vechten met de aliens gaat over Jiang die melodramatisch zit te denken aan Lin. Je wordt op een gegeven moment ook helemaal gek van hetzelfde piano deuntje dat je op de achtergrond hoort spelen als er weer eens een ‘emotioneel’ moment zich aan het afspelen is. Het stomme is nog wel dat het liefdesverhaal nergens heen gaat en nergens op slaat. Lin boeit het schijnbaar niks en beide personages hebben ook te weinig screen tijd samen om ook meer iets te geven om deze “relatie”.
Dat brengt mij dan bij het enige positieve wat ik kan zeggen over deze film: de muziek, nou ja deels dan. Ik heb een schijthekel aan dat piano deuntje wat constant gebruikt wordt. Dat gezegd hebbende vond ik de muziek tijdens de actie scenes wel echt gaaf. Ik ga die zeker nog een keer opzoeken en opnieuw beluisteren. Een tweede minpuntje als het gaat om de muziek is de mate waarin het aanwezig is. Hier is een leuke challenge voor jou als je besluit om deze film zelf te kijken: probeer een scene in deze film te vinden waarin minstens 20 seconden geen achtergrond muziek afgespeeld wordt. (Hint: dat gaat je niet lukken). Vaak zorgde de muziek er voor dat de teksten minder kracht hadden.
Wat ook steeds minder kracht achter zich had (als het dat al überhaupt had) waren de vele offers. Rond het midden punt van deze film offert een van de goede vrienden van onze held zich op om iedereen te redden (of dit nou nodig was, dat is een ander verhaal). Voelde ik enige soort van emotie? Nee. We weten helemaal niks van die jongen, behalve dat hij graag aan zijn motor sleutelt. Hij had simpel weg te weinig screen tijd gehad om iets van emotie op te bouwen voor deze knul. Daarna offert een andere vriend zich; zelfde verhaal, te weinig screen tijd om er om te geven. Daarna de kapitein. Daarna nog een vriend. Daarna zijn love interest Lin, en uiteindelijk offert hij zichzelf ook nog op. Spoiler alert: hij overleeft op een of andere miraculeuze wijze deze nucleaire explosie, die heel Shanghai verwoest en een gigantische alien moederschip vernietigt, vanuit het epicentrum nog wel.
Ik kan nog wel even doorgaan over de vele pijnpunten van deze film, maar daar heb ik geen zin meer in. Om het kort samen te vatten: Shanghai Fortress is slecht. De CGI is slecht. Vergelijkbare verhalen (zoals Independence Day) hebben een beter plot. Onnodige en geforceerde romantiek waar je totaal geen emotie bij voelt. De expositie komt vanuit saaie dialogen in plaats van via het verhaal en de actie. Etc. Als ik Amerikaans was had ik China aangeklaagd en de tarieven op Chinese Sci-Fi films met 50 procent verhoogd/10.
Mierenneukmomentje: Deze film is een groot mieren-neukend festijn, maar als bonus geef ik jullie: voice overs. Weet deze regisseur dat je geluid en beeld tegelijk kan opnemen? Letterlijk elk personage wordt over gesproken door middel van een voice over. De meest grappige voice over vind ik die van de Amerikaanse VN-ambassadeur; hij wordt namelijk, op z’n engels, over gesproken door een Chinees. Hoe lachwekkend is dat. Je hebt de beschikking over een Amerikaanse acteur, maar kan hem niet zijn eigen teksten laten voorlezen voor een voice over?