Een film die even op zich liet wachten, maar ik geef ze groot gelijk want deze moet je in de bioscoop zien (en niet op een klein schermpje thuis): De slag om de Schelde.

Het verhaal.

De film begint met een duidelijk geschiedenislesje, wat erg fijn is voor mensen zoals ik: voordat de geallieerden verder kunnen met bevrijden van o.a. Nederland, moeten ze naar de haven van Antwerpen, maar om daar te komen moeten ze voorbij de Schelde. Welke nog altijd bezet is door de Duitsers.

We volgen drie verhalen, van Teuntje (Susan Radder) een Zeeuws meisje die hoopt dat Nederland zo snel mogelijk bevrijd wordt en braaf werkt bij het gemeentehuis. Totdat haar broer, die in het verzet zit, wordt opgepakt en ze gerechtigheid zoekt.
Will (Jamie Flatters), een Engelse jongen die nog vol goede moed als piloot meedoet aan de oorlog omdat hij het gewoon “leuk en spannend vindt”. Totdat hij aan zijn lot wordt overgelaten. En Marinus (Gijs Blom), een Nederlander die meevecht voor de Duisters maar toch begint in te zien dat dat misschien niet de juiste kant is.

Wat vonden we ervan?

Voordat ik naar de film ging wist ik twee dingen: 1. Dat dit de duurste Nederlandse productie ooit is. En 2. Dat dit misschien wel de beste Nederlandse oorlogsfilm is (gelezen in een willekeurige tweet). Dus ik ging er met hoge verwachtingen naartoe.

Zeker na het zien van De Oost  was ik benieuwd of het van vergelijkbaar niveau zou zijn. Natuurlijk zijn het twee totaal verschillende films, maar het komt niet vaak voor dat ik twee Nederlandse oorlogfilms in twee maanden tijd zie. Dus dan ga je de vergelijking al snel maken.

Eerlijk is eerlijk, toen de film begon moest ik wel even wennen aan het “Nederlandse.” Ik weet niet wat het is, maar als je mensen Nederlands hoort praten in een film klinkt het vrij snel nagesynchroniseerd. Gelukkig was dat gevoel er na de eerste pakweg 10 minuten wel vanaf en kon ik dat loslaten. De enige momenten waarbij ik me nog ergerde aan het Nederlandse aspect, was toen ik niks verstond van het Zeeuwse accent. Een ondertiteling was niet misplaatst (en ja ik merk dat ik vaak zeur over Nederlandse accenten, zo ook bij Ferry en Baantjer, maar hier hoorde ik gelukkig meer mensen over).

En?

Verder zat ik de meeste tijd van de film op het puntje van mijn stoel, want een ding was de film zeker en dat was spannend. Dit komt dan ook grotendeels doordat ze heftige beelden niet uit de weg gaan (zoals afgeschoten armen en benen) maar ook doordat ze niemand bespaard laten en je dus niet weet wat gaat gebeuren.

Zoals hierboven omschreven volg je drie verhalen, die erg natuurlijk in elkaar overlopen en samenkomen. Iets wat mij dan ook een Dunkirk gevoel gaf. Verder ondergaat elk hoofdpersonage een ontwikkeling. Zo zie je bij Will zijn trauma letterlijk ontwikkelen (terwijl hij in het begin nog zo’n blije, jonge hond was) en laat Teuntje haar braafheid achter om bij het verzet te gaan en zo rechtvaardigheid te krijgen voor haar broer. En ook Martinus verandert van een Jodenhater naar iemand die geen begrip meer kan opbrengen voor al het kwaad.

Het is dan wel een “Nederlandse” film, maar op de paar Nederlandse dialogen na is het verder eigenlijk een internationale film met zowel Duits, Engels en dan ook nog verschillende accenten/afkomsten: Schots, Canadees, ga zo maar door. Wat het meteen een prima film maakt voor mensen buiten Nederland om te kijken op Netflix. Want ja, ook die hebben meebetaald.

Conclusie

Ga dat zien! Vooral nu de bioscopen weer open zijn is dit denk ik wel dé film van het moment die je moet zien in de bioscoop. Of het de beste Nederlandse oorlogsfilm is, durf ik niet te zeggen want de keer dat ik Oorlogswinter zag is te lang geleden en Zwartboek staat nog op mijn watch lijstje. Maar dat het een van de beste Nederlandse films is, ja: hij staat zeker wel in mijn top 10.

Mierenneukmomentje

Tja, dat is dan toch wel het Zeeuwse accent wat soms niet te verstaan was. Goed dat ze het accent in tact laten, maar weet alsjeblieft als filmmaker wanneer accenten niet te verstaan zijn en een ondertiteling niet misplaatst is…