Een feel-good road movie, zo zou je The Peanut Butter Falcon (2019) kunnen omschrijven. Shia LaBeouf is terug van weg geweest en een nieuwe acteur wordt geïntroduceerd, Zack Gottsagen. En dat is niet zomaar een acteur, maar een met Syndroom van Down.

Het verhaal.

Zak (Zack Gottsagen) woont, als enige jongere, in een verzorgingstehuis voor ouderen. Hier is hij geplaatst omdat zijn familie niet voor hem kan (en wil) zorgen. Eleanor (Dakota Johnson) verzorgt hem en is eigenlijk een van zijn beste vrienden. Maar dat is niet goed genoeg voor Zak: hij wil ontsnappen, want hij wil worstelaar worden. Net als Salt Water Redneck.

Zak ontsnapt en ontmoet, bij toeval, Tyler (Shia LaBeouf) die hem onder zijn hoede neemt en samen gaan ze op pad. Tyler beloofd Zak om hem af te zetten bij de worstelschool van Salt Water Redneck. In de tussentijd heeft Eleanor de taak gekregen Zak terug te vinden.

Dat is eigenlijk het verhaal. Zak en Tyler gaan samen op pad en worden bevriend. Tyler kan zich geen seconde druk maken om het feit dat Zak Syndroom van Down heeft en behandelt hem zoals iedereen behandelt zou willen worden: als een normaal mens, zonder handicap. Hij kan toch zeker zelf wel zijn shirt aan trekken? Een mooie vriendschap ontstaat. Tyler is een en al vrijheid. Ze leven in de natuur, met weinig geld en spullen en gaan lopend op weg naar North Carolina.

Eleanor vindt ze uiteindelijk en sluit (gedwongen) aan bij hun avontuur. Dakota doet dit erg leuk, want nadat het ijs gebroken is en ze loslaat van haar zorginstinct vormen ze een familie.

Doordat de gehele film zich buiten in de natuur afspeelt, krijgt de film ook een fijn en mooi sfeertje. Dat gecombineerd met de bijzondere vriendschap maakt het echt een feel good film.

Nog een verhaallijntje.

Maar er is nog een verhaallijntje. Tyler zijn broer is namelijk overleden. We krijgen regelmatig flashbacks te zien en deze dood heeft geresulteerd in de losbandigheid van Tyler. Hij is niet meer welkom in het vissersdorpje waar hij en zijn broer verbleven en dit maakt Tyler boos. Dus wat doet hij? Hij zet de visnetten van zijn mede-vissers Duncan en Ratboy in vuur en vlam. Dit leidt vervolgens tot een klopjacht op Tyler door Duncan en Ratboy.

En dit verhaallijntje is wat er van mij uit had gemogen. Ik gok zo dat het bedoelt is om wat spanning toe te voegen maar voor mij voelt het onnodig. Als het was gebleven bij een simpele happy film was ik ook tevreden. Het moment waarop zij de plek vinden waar Tyler en Zak zijn geweest voelt te onrealistisch. Ja, Eleanor heeft ze ook terug gevonden maar zij wist dat ze richting North California zouden gaan. Duncan en Ratboy hadden geen een aanknopingspunt hiervoor. Later, wanneer ze Tyler vinden en hem confronteren beloofd Tyler ze alles terug te betalen. Het lijkt opgelost en verleden tijd.

Maar niks blijkt minder waar wanneer toevallig iemand anders ook bij het worsteltoernooi is en ze inlicht. Spoiler: dit loopt niet goed af voor Tyler. Ook dit voelt onnodig. Vooral aangezien het einde vervolgens toch goed afloopt (spoiler). Het voelt gewoon onafgemaakt.

Conclusie.

Op dat verhaallijntje na, vind ik de film verder meer dan prima. Het is misschien geen film die me jaren bij zal blijven en het had net zo goed een Netflix original kunnen zijn (het doet me dan ook lichtelijk denken aan The Fundamentals of Caring) Maar dat is niet per se iets slechts. Want ik heb zeker genoten van de feel good en daarbij was hij ook lekker kort (want ja, ander half uur is tegenwoordig kort). Daarnaast voegt het gegeven dat ze ook echt iemand hebben gecast met Down, en niet iemand het hebben laten spelen, ook zeker pluspunten toe aan de film.

Dus conclusie? Een mooie film als tussendoortje.

Mierenneukmomentje: nadat Tyler is neergeslagen door Duncan en Ratboy belandt hij in het ziekenhuis. De film wil je echt laten geloven dat hij is overleden. Zo zie je iedereen huilen en een donker, depressief shot van Clint (Thomas Haden Church) die aanzienlijk van zichzelf baalt dat Tyler iets is overkomen. Maar surprise: hij leeft toch nog. Ondanks dat ik ook sterk hoopte dat hij nog leefde, voelde het wel gek dat ze zo erg lieten lijken dat hij was overleden.