Waarbij Tom de laatste tijd het rad van Netflix draaide en teleurgesteld eruit kwam, heb ik ein-de-lijk weer eens een goede Netflix film gezien! Maar dan ook echt. (Oké beetje vals gespeeld misschien, het is eigenlijk een Sony Animations die is opgekocht maar toch).

Het verhaal.

Katie (Abbi Jackson) voelt zich niet helemaal thuis, ze is anders dan andere en alleen haar gekke broertje Aaron (Michael Rianda) begrijpt haar. Hij helpt haar dan ook met haar gekke video’s en dankzij deze video’s wordt ze aangenomen op de filmacademie. Een droom die uitkomt! Weg bij haar familie.

Katie en haar vader Rick (Danny Mcbride) botsen nogal en net voordat ze vertrekt krijgen ze ruzie. Dus besluit de vader om haar te verrassen met een roadtrip naar haar universiteit, tijd om te bonden.

Tijdens de roadtrip wordt er een keynote gehouden door het bedrijf PAL (een soort van de Apple en Google in een). Ze komen met iets nieuws: een robot als personal assistant in plaats van je smartphone. Maar daar is de smartphone (ingesproken door Olivia Colman) van de oprichter van PAL, Mark (Eric André) het niet mee eens. Ze start een revolutie en zet alle robots op tegen de mensheid.

The Mitchells zijn de enige die het lukt om te ontsnappen, iets wat ze zelf niet hadden verwacht als meest onhandig familie ooit. Maar nu is het hun taak om de wereld te redden!

Wat vonden we ervan?

Zoals ik hierboven al zei: echt goed! Wanneer je de thumbnail ziet denk je misschien: mwah. Maar zodra ik de trailer zag én zag dat het van dezelfde makers was als van Into the Spiderverse, was ik om. 

Into the Spiderverse had een aparte animatiestijl waarin het net een comicbook leek. Mitchells heeft ook een aparte animatiestijl, en ik ga het proberen te beschrijven maar eigenlijk moet je het gewoon zien: ze doen het laten overkomen alsof de filmanimatie eigenlijk ‘real action’ is en de tekeningen/animatie die toegevoegd zijn door Katie als haar film, zijn de animaties zijn. Zo worden real life beelden ook gebruikt in de animatie, bijvoorbeeld een meme van een aap. Snap je het nog? Daarbij lijkt het getekend wanneer je stilstaande shots ziet, maar het is wel degelijk 3D. Oftewel, een apart stijltje maar wel fantastisch om naar te kijken.

Dan het verhaal. Het verhaal is, zoals Pixar dat ook altijd goed doet, voor het hele gezin. Geen suffe animatie waar alleen de kinderen van kunnen genieten (ik kijk naar julllie, Illuminiation), maar echt een verhaal voor het hele gezin. En ja, daarbij heb ik hardop gelachen én hier en daar een traantje gelaten (vooral het einde, en oké ook even ergens in het begin). Een duidelijk film met een boodschap maar ook voldoende humor en verwijzingen naar andere films (Hey Kill Bill)

En toch ook even een vermelding waard: de subtiele manier waarop duidelijk wordt dat Katie lesbisch is. Zo draagt ze een regenboogvlag pin en vraagt de moeder aan het eind of ze langskomt met haar vriendin. Geen verder aandacht besteedt aan haar seksualiteit (waardoor het iets “ergs” wordt of iets “anders” dan normaal) maar gewoon inclusiviteit zoals het hoort.

Conclusie.

Kortom, een dikke vette aanrader. Hij duurt twee uur wat misschien lang lijkt maar de tijd vliegt voorbij. Normalitier wanneer het over animaties gaat is mijn standaard praatje: alleen Pixar animaties zijn écht goed en Cloudy with a Chance of Meatballs (en vooruit, How to train your dragon ook wel). Maar in ieder geval Sony Animations did it again: ik heb weer een nieuwe film om aan dat lijstje toe te voegen. Chapeau!