Aangezien ik de laatste PAC-editie van de Pathé had gemist, ben ik nog steeds bezig met het maken van mijn inhaalslag. Na het zien van Richard Jewell (de nieuwe film van Clint Eastwood) kan ik in ieder geval twee dingen concluderen: 1. 3 down, 1 to go. En 2. Het was een matige editie. Bombshell viel mij ook al tegen en Dark Waters (waar ik niet over geschreven heb) viel mij zelfs nog meer tegen. Maar, wat vond ik dan van Richard Jewell?

Het verhaal.

De film is gebaseerd op een artikel en boek over het waargebeurde verhaal van, je raadt het nooit, Richard Jewel (Paul Walter Hauser). Een beveiliger, die leeft voor het beschermen van mensen, ontdekt tijdens zijn dienst een bomtas. Voor even wordt hij gezien als held, maar niet veel later verandert dat naar hoofdverdachte. Hij schakelt de enige advocaat (Sam Rockwell) in die hij kent en het proces om het tegendeel te bewijzen gaat van start.

Wat vonden we ervan?

Zoals ik al zei was deze PAC-editie een matige editie, en dat is ook mede-dankzij  Richard Jewell. Het is lastig om te omschrijven waarom precies. Eigenlijk is het een film die “gewoon gebeurd” en aan je voorbij gaat.

Je zou kunnen zeggen dat het verhaal van Richard Jewell een anti-climax is. Mensen die het verhaal al kennen weten dit en andere zullen wellicht teleurgesteld zijn. Ik was een van die laatste mensen. Toen dit gebeurde was ik namelijk pas een paar jaar oud. Maar aan de ene kant zou je kunnen zeggen dat het feit dat hij wordt vrijgesproken niet per se een anti-climax hoeft te zijn. Waarom voelt het dan wel zo?

In principe maakt de film genoeg indruk met de momenten dat je ziet hoe het leven van Richard Jewell en zijn moeder Bobi Jewell (Kathy Bates) wordt beïnvloed door deze, valse, beschuldiging. Op deze momenten leef je echt met ze mee en komt het acteerwerk met name goed naar voren. Ook de opmerking van Richard, tijdens zijn verdediging, over het feit dat andere beveiligers nu nooit meer een bom durven te melden vond ik heel sterk.

Dus waarom voelt het dan toch als een kabbelende film, waarbij de echte boodschap mist? Ik kan er niet helemaal de vinger opleggen want de momenten waarop je meeleeft met Richard en Bobi zijn erg sterk. Maar dat was misschien een te klein onderdeel van de hele film. Misschien komt het juist omdat ze niet verder in zijn gegaan op de invloed die het heeft gehad op bommeldingen in Amerika? Daarnaast werd het proces vrij gemakkelijk “opgelost” tijdens zijn verdediging. Ineens zat de FBI met een mond vol tanden, wat mij erg sterk leek na alles wat ze hiervoor deden.

Conclusie.

De film gebeurt gewoon als het ware, het is niet traag of saai. Maar iets mist om een echte indruk achter te laten, wat dat is kan ik echter niet helemaal in woorden brengen. Het acteerwerk is goed en als ik hem in het rijtje van PAC-films van afgelopen editie moet plaatsen staat hij voor nu op nummer 1. Maar toch ben ik over een tijdje deze film waarschijnlijk weer vergeten.

Op naar de laatste PAC film van deze editie: Honey Boy in april!

Mierenneukmomentje: Aan het einde van de film zien we advocaat Watson langskomen bij Richard op het politiebureau om te vertellen dat ze na 6 jaar de dader hebben gevonden. Richard reageert alsof ze elkaar jaren niet hebben gezien. Toch komt er in de aftiteling te staan dat Richards moeder oppast op de kinderen van Watson. Wat naar mijn idee betekent dat ze elkaar al die tijd nog gesproken en gezien hebben. Ik zou het ook raar vinden als dat niet zo was na wat ze samen hebben meegemaakt. Een beetje verwarrend dus.