De volgende film die ik heb gezien tijdens het PAC festival die nu te bewonderen is in de bioscoop, is Official Secrets (2019) met Keira Knightley als Katherine Gun. Een film over een waargebeurd verhaal, wat bij mij (bijna) altijd al een pré is. Want wie wil er nou niet slimmer worden terwijl je entertainend wordt? Twee vliegen in een klap als je het mij vraagt.

Het verhaal in het kort…

Katherine Gun (Keira Knightley) werkt als vertaler bij de Engelse binnenlandse veiligheidsdienst genaamd GCHQ. Dit gaat van een leien dakje tot ze, net als andere collega’s, een memo ontvangt vanuit de NSA waarin gevraagd wordt leden van de Verenigde Naties af te luisteren. Dit om zo de VN ertoe te leiden mee te gaan in de invasie op Irak en zo een oorlog te starten.

In tegen stelling tot Katherine haar collega’s, kan zij niet leven met het idee hier niks aan te doen en dat er mede door haar een oorlog uit zal breken in Irak. Wat zal leiden tot miljoenen doden. Dus besluit ze, zonder er goed over na te denken, de memo te lekken. Pas zodra deze memo in de krant gepubliceerd word, beseft ze wat ze heeft gedaan. Met een rechtszaak tot gevolg.

Dus wat vond ik ervan?

In het kort vond ik de film: interessant, goed acteerwerk en zat er precies voldoende details in waardoor het niet te ingewikkeld werd en boeiend bleef van begin tot eind.

Zelf kende ik het verhaal niet, misschien omdat ik toen nog te jong was, maar dat maakte het eigenlijk zelfs interessanter. Ik had geen idee wat de uitkomst was van de rechtszaak of hoe het verder zou verlopen. Daardoor bleef ik geboeid en daarnaast vind ik het een interessante point of view van de oorlog in Irak.

De film laat je mee leven met Katherine, een doodnormale burger die (indirect) betrokken raakt bij de oorlog, die normaal een ver-van-je-bed-show is. Ook dankzij het goede acteerwerk van Keira Knightley. Oké zelf zou ik niet zo badass zijn om een memo te lekken, maar haar redenen en doorzettingsvermogen overtuigen je dat ze inderdaad de goede keuze heeft gemaakt. Jammer genoeg (spoiler alert als je je geschiedenis niet kent) heeft het niks opgeleverd, want jawel, er is oorlog geweest in Irak.

Kortom: de film laat misschien niet zo veel indruk achter als The Imitation Game,een waargebeurd verhaal (ook met Keira Knightley) waarbij de gebeurtenis van toen meer invloed had. Maar ik heb zeker genoten én ervan geleerd. Dus zoals ik al zei in het begin, dat is voor mij twee vliegen in een klap. Dus ja, ik zou de film aanraden voor een leuk, leerzaam avondje.

Mierenneukmomentje: Je zou kunnen zeggen dat de uitkomst van de rechtszaak een anti-climax is. Maar eigenlijk vond ik dat niet. Het laat juist alleen maar meer zien hoe fout de NSA bezig was. Het enige wat ik dacht is: zou Katherine niet gebaald hebben, dat na alles, de NSA nog steeds niks toegaf? Pas vele jaren later zijn de documenten eindelijk aan het licht gekomen. Dat moet haar (hopelijk) een soort van gevoel van gerechtigheid hebben gegeven.