Midsommar, tja.. waar begin je om deze film te omschrijven?

Waar je in ieder geval niet omheen kan is de cinematografie waar je U tegen zegt. Dit zat in het grotere geheel waarbij het voelde als een grote trip maar ook in de details. Zoals in de shots waarbij je de tegenspeler in de spiegel zag of wanneer ze even in de camera keken waardoor het voelde alsof jij volgende was. En tot slot de net wat te lange shots waar het ongemak vanaf droop.

Dit ongemak kwam ook naar voren in de gesprekken waardoor het allemaal zo echt voelde, alsof je luisterde naar échte gesprekken. Maar tegelijkertijd waren er momenten waarbij je even niet zo goed weet wat je ermee aan moet: dus lach je het ongemak maar weg.

En het verhaal? Daar valt over te discussiëren. Is het voorspelbaar? Ja. Maakt dat uit? Ik weet het niet. Het is overduidelijk dat Ari Aster er niet omheen draaide. Overal werd gehint naar wat er ging gebeuren. Dus de verhaallijn was zeker geen verrassing, dat begrijp ik. Maar een cult die mensen offert? Mwah. Dat zag ik al aankomen voordat ze er überhaupt waren.

De film moet het vooral hebben van zijn extremisme. Het begint al bij de dood van haar ouders (heftig) tot het inslaan van iemand zijn hoofd die ten eerste al zelf moet springen maar dat helaas overleefd (nog heftiger) en het ophangen van iemand aan zijn eigen longen (gewoon niet oké). Ik heb in ieder geval weer wat om toe te voegen aan mijn zo-ga-ik-als-het-even-kan-liever-niet-dood-lijstje.

Ondanks mijn eerst wat matige reactie toen de credits begonnen te rollen, kan ik de film nu nog steeds niet loslaten. Dus wat ik ervan vind? Eerlijk gezegd geen idee.

Ik denk dat ik maar even rustig ga nadenken hoe ik deze enigszins traumatische film een plekje ga geven in mijn leven.