Afgelopen weekend zouden we weer samen de bioscoop induiken om een (nader te bepalen) film te recenseren. Maar natuurlijk kon dit, gezien de omstandigheden op dit moment, niet doorgaan. Dus dan gaan we maar virtueel verder! Afgelopen zondag kropen we beide achter de laptop met Netflixparty om samen te kijken naar de Netflix-film Lost Girls.

Het verhaal.

De film is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. In 2010 raakt Shannan Gilbert vermist. Haar moeder Mari (Amy Ryan) gaat direct in acties maar de daden van de politie laten wat te wensen over. Dochter Sherre (Thomasin McKenzie) komt steeds meer te weten over haar eigen zus Shannan en probeert ze haar moeder te helpen. In de tussentijd wordt door Shannan’s vermissing vier andere vermiste meiden gevonden. Alle vier vermoordt door de “Long Island Killer.” En alle vier prostituees op Craigslist. Net als Shannan.Toch weigert de politie hier een connectie in te zien en levert hun onderzoek weinig op. Maar Mari stopt niet voor ze weet of haar dochter nog leeft of niet.

Wat vonden we ervan?

Cynthia: Het verhaal is dus waargebeurd, maar ik kende het verhaal nog niet. Ik had nog nooit gehoord van de zogenoemde Long Island Killer of van de Gilbert familie. Misschien als ik het verhaal al kende dat het dan meer indruk zou maken. Nu voelde de film wat zwak en meer als een statement tegenover hoe de politie de zaak heeft behandeld dan echt een goed verhaal om te verfilmen.

Tom: Ik had gelezen dat het was gebasseerd op een waargebeurd verhaal, maar ik had er niks over opgezocht. Toen ik dat eenmaal gedaan had na de film gezien te hebben kwam ik er achter dat er aardig wat verschillen tussen het echte verhaal en de film te zitten. Is het storend? Mwah. In de film wordt Mari naar voren geschoven als een soort van power vrouw die alles zelf wel even uitzoekt, maar in het echt had ze een privé detective en een journalist ingehuurd om haar te helpen. Dat maakt Mari minder zelfstandig, dus ik snap de verandering.

Cynthia: Dat er geen dader gevonden wordt hoeft niet per se een anti-climax te zijn. Zo heb je natuurlijk de film Three Billboards Outside Ebbing, Missouri (2017). In principe een soort gelijk verhaal en film. Een moeder die de politie wakker schudt om haar dochter en dader te vinden. Beide zonder “succes” (of hoe je dat ook precies wil noemen in zo’n situatie). Toch is Three Billboards een veel betere film.

Tom: Ik zei het ook al toen wij de film aan het kijken waren, maar de film deed mij ook denken aan Zodiac (2007). Beiden verhalen gaan over een mysterieuze serie moordenaar waarvan de identiteit niet bekend is, en waarvan die ook niet bekend wordt. Vooral het moment dat Mari alleen Peter Hackett opzoekt had een soort gelijk gevoel als het einde van Zodiac. Alleen is laatsgenoemde een stuk spannender en ook beter geschreven dan Lost Girls.

Cynthia: Een waargebeurd verhaal is natuurlijk lastiger beter of spannender te maken, want ja het is waargebeurd. Dus om het nu te vergelijken met een ander soortgelijke film die niet waargebeurd is, is misschien niet helemaal fair. En ja, natuurlijk is het verhaal van Shannan, en de andere meisjes, erg heftig. Toch laat de film geen indruk achter bij mij. Misschien komt het door het acteerwerk of aan het gebrek van duidelijke storytelling.

Tom: Dat is waar, je hebt weinig vrijheid als het gaat om een waargebeurd verhaal. Alleen zijn er dus voorbeelden waar hier beter mee om wordt gegaan (denk dus aan Zodiac en Three Billboards).

Cynthia: Het gezin wordt vrij snel geïntroduceerd, maar dan zonder een echt goede introductie. Waarom is Shannan al op haar 12de het huis uit? En wat zijn de verhoudingen precies? Je kent ze nauwelijks. Telkens krijg je maar een beetje te horen over de familie wat het voornamelijk erg verwarrend maakt. Daarnaast laten ze wat gaten vallen: waarom duurt het een jaar voordat ze weer begint over het moeras? Waarom gaan ze niet door op het feit dat de moeder ook enigszins verdacht is? Wat gebeurd er met Kim die terug de prostitutie in gaat? En wat zijn nou eigenlijk precies de rollen en motivaties van de twee politiemannen? Alles blijft erg vlak en de film biedt je geen een mogelijkheid om mee te leven met een van de vele karakters.

Tom: De film laat je inderdaad met meer vragen dan antwoorden achter. Het feit dat je in het begin niet meteen te horen krijgt waarom Shannan op haar 12de het huis uitging vond ik goede manier om interesse te wekken, maar uiteindelijk krijg je niet echt die ‘pay-off’ van ‘aaah, daarom ging ze weg!’. Deze film heeft amper mijn aandacht kunnen vasthouden en ik keek dan ook regelmatig weg of op mijn mobiel. Kortom, het is weer zo’n Netflix film.

Conclusie.

Cynthia: In deze tijden is het sowieso niet de meeste vrolijke film om te kijken natuurlijk. Je zal er dus niet vrolijk van worden maar tegelijkertijd maakt het je ook niet verdrietig. Het gebrek aan inlevingsvermogen met de familie zorgt daarvoor en daarnaast voelt het verhaal rommelig en alle karakters voelen vlak. Het is goed dat dit verhaal verfilmd wordt en zulke onderwerpen moeten natuurlijk aan het licht blijven komen. Maar misschien dan de volgende keer met een betere verfilming.

Tom: Toen ik de synopsis van deze film las leek het mij een leuke film over een mysterie a la Zodiac. Helaas bleek dit niet het geval. De film had zijn momenten, maar over het algemeen waren de personages niet interessant genoeg en had het verhaal teveel rare wendingen en gaten. Jammer.