Het is even geleden dat je hier een nieuwe recensie hebt zien verschijnen. We kunnen er wel omheen gaan draaien maar het komt er eigenlijk gewoon op neer dat we geen motivatie hadden. Maar die is nu weer terug. In ieder geval voor deze film, want hier wil ik (Cynthia) toch even mijn ei over kwijt.

Doctor Strange in the Multiverse of Madness. Na het zien van Spider-man: No Way Home, die ik overigens geweldig vond en waar ik meerdere tranen heb gelaten (en ja ik ben een Spidey-fanaat dus ja ik was wat bevooroordeeld), had ik verwacht dat dit dan ook een mooi vervolg zou zijn op de multiverse uit Spider-Man. Maar niks bleek minder waar. Let op: spoiler-alert.

Waar gaat het verhaal over?

Doctor Strange (Benedict Cumberbatch) schrikt wakker van een droom van hem, of eigenlijk een versie van hem, samen met een dan nog onbekend meisje. Dit blijkt later America Chavez (Xochitl Gomez) te zijn. Ze ontmoeten elkaar “in het echt” en Doctor Strange komt erachter dat America wordt achterna gezeten door demonen, want zij kan reizen door het multiversum. Doctor Strange gaat naar de enige waarvan hij denkt die haar kan helpen: Wanda (Elizabeth Olsen). Maar dan blijkt, het was Wanda aka The Scarlett Witch die achter deze demonen zat. Zij is er namelijk op uit de krachten van America te kunnen overnemen, zodat ze eindelijk samen kan zijn met haar verloren zoons (zie Wandavison). Een heksenjacht door het multiversum begint, om de Scarlett Witch te stoppen en America te redden.

Wat vonden we ervan?

Goed, ik zei het al een beetje in de intro. Niks bleek minder waar. Misschien ging ik er met verkeerde verwachtingen heen. Maar je kan dan ook beargumenteren dat deze verkeerde verwachtingen werden geschept door de trailers en de hype. Iedereen weet wat voor groot “ooooh aaah” festijn Spider-Man: No Way Home was. Mij werd verteld dat dit een nog grotere “oooh aaah” film zou zijn, want ja het is een madness aan universes. Ik weet niet zo goed wat ik daarbij had verwacht, welke cameo’s of personages ik hoopte te zien maar ik had wel verwacht dat er meer in zou zitten.

Aan de ene kant is het positief dat het “mee viel.” Want toen ik de trailers had gezien was ik ook deels bang dat ik niks zou begrijpen van deze film omdat het te veel referenties zou hebben naar allerlei stripboeken die ik niet heb gelezen. Dat was in ieder geval niet zo. Dus dat is… positief? Maar er zaten überhaupt geen tot weinig referenties in naar de rest van de MCU. De multiverse blijft klein, de “grote” cameo’s zie je in de 1 scene (waarbij ik stiekem vooral genoot van Agent Carter en de “I can do this all day” referentie), en dat was het dan. Waar past dit verhaal in de rest van de MCU? Waar zijn de andere karakters? En vooral… hoe is het dit vervolg op Spider-Man? Niet, is het antwoord.

Geen Spider-Man vervolg.

Dat het geen grote cameo’s heeft kan ik mee leven, maar waar ik wel mad om kan worden is dat het geen (direct) vervolg is op Spider-Man. Zelf had ik gehoopt, en dankzij de trailers ook verwacht, dat het de schuld was van Doctor Strange dat de poorten naar het multiversum nog openstonden, hij niet meer wist hoe dit is gebeurd (want hij weet niet meer wie Peter Parker is) en daardoor hulp gaat zoeken bij Wanda. Hens de quote van Wanda dat hij wordt gezien als de held terwijl zij wordt gezien als de slechterik, maar dit gaat enkel over Endgame. Aan Spider-Man worden twee zinnen gewijd en daar houdt het dan ook wel bij op. In mijn ogen een gemiste kans om het verhaal rond te maken. Nu is het meer een vervolg op Wandavision, dan Spider-Man, maar zelfs dat is het niet helemaal want dan had ik op zijn minst ook nog een cameo van Vision verwacht.

Over Wanda gesproken…

Wanda is in mijn ogen dan ook de ster van de show. Ondanks dat je kan zeggen dat haar motieven misschien ietwat simpel zijn, speelt Elizabeth Olsen de rol verdomd goed en begrijp je haar wel als schurk. Ze is geen monster, maar een moeder. Scarlett Witch is hierdoor zeker een van mijn favoriete schurken geworden en ook een keer wat anders dan een Thanos.

Ook hierbij moeten er credits gegeven worden aan regisseur Sam Raimi. Door de horror en de brute moorden (voor een Marvel film), krijgt deze film toch een ander sausje. Je ziet duidelijk zijn trekjes, met onder andere de close-up shots, en dat maakt de film toch wel weer verfrissend om naar te kijken.

Het verhaal zelf

Het verhaal zelf van Doctor Strange laat wat te wensen over. Eigenlijk gebeurd er niet heel veel, het mist de diepgang. Je bent non-stop aan het kijken naar een heksenjacht die al vrij vroeg in het begin van de film wordt gestart. Van multiversum naar multiversum zit Wanda/Scarlett Witch achter ze aan en proberen ze te ontsnappen. Ook America’s karakter krijgt hierdoor ook weinig diepgang. Je ziet even snel haar afkomst, op een erg simpele manier, maar hier wordt later ook niks meer mee gedaan. Zonde.

Daarbij vind ik het liefdes verhaal met Christine (Rachel McAdams) erg plots. Heel eerlijk was ik überhaupt even vergeten dat zij een relatie hebben gehad in deel 1 van Doctor Strange, maar dat hij zo’n liefdesverdriet had voelt nu uit het niets en vooral om Doctor Strange wat meer karakter te geven.

Conclusie.

Ik klink nu misschien heel negatief, maar zo erg was het ook weer niet. De film is zeker wel leuk om naar te kijken, verfrissend door de horror aspecten, goed door Elizabeth’s acteerwerk en gewoon weer een vermakelijke Marvel. Maar laat je niet misleiden door de hype, en de titel, want een Madnesss is het niet en doe je dat toch, dan kom je misschien net als ik een beetje mad de zaal uitgelopen.

Mierenneukmomentje.

Het gevecht met de muzieknoten vond ik een beetje gek. En ook de mid- en aftercredits laten wat te wensen over. De midcredit scene introduceert wederom een nieuw karakter (hoeveel komen er nog? En begin ik nu dan toch tot een “oude” Marvel generatie te behoren die eigenijk gewoon verlangt naar de OG Marvelhelden?) En de laatste aftercredits, tja, dat was gewoon een geintje terwijl ik dan toch hoopte op een hint naar de nieuwe Black Panther.